Iedereen weet het. In de familie, in de buurt en in de vriendenkring. Het is geen publiek geheim. Het wordt zelfs ‘open en bloot’ gezegd. Dat Ambrosio af en toe een uitstapje maakt naar Papa Pachi. 

‘Hotel en Nightclub’ staat er op het uithangbord, dat aan de zijkant van de ingang hangt. Dat ‘Hotel’ dekt niet helemaal de lading. Als toerist kun je er geen kamer boeken. Als Bonairiaans gezinnetje kun je er geen ‘staycation’ vieren. Wulpse dames uit verre oorden hebben er voor een aantal maanden hun intrek in de aanwezige kamers genomen. En krijgen regelmatig gezelschap van hongerige heren. Niet dat er wordt gekookt. Welnee. Er worden ‘hand- en spandiensten’ verricht. Van slapen komt niet veel. Althans niet ’s avonds en ’s nachts. Papa Pachi is Bonaires Prostitutie Paleis. Dat Ambrosio’s uitstapje in brede kring gewoon benoemd wordt, is aan een bijzonder toeval te danken. 

Een tijdje geleden speelden de kleinkinderen van Ambrosio bij klasgenootjes. Die woonden in de buurt van Pachi. Sabrina, zijn dochter haalde de kinderen aan het begin van de avond op. En reed richting huis. Langs Pachi. Tot haar grote schrik zag ze haar vader van het parkeerterrein oversteken naar de ingang van Pachi. Er was weer ‘vers vrouwvolk’ ingevlogen. En dat prikkelde meer dan alleen de nieuwsgierigheid. Snel keek ze in haar achteruitkijkspiegel. In de hoop dat de kinderen meer op elkaar dan op de omgeving zouden letten. IJdele hoop. ‘Kijk Mami,’ hoorde ze Alysia zeggen. ‘Daar is opa.’ Om te vervolgen met: ‘Stoppen Mami. Misschien is de auto stuk!’ Sabrina’s hersenen werkten op volle toeren. Geen haar op haar hoofd, die aan stoppen dacht. ‘Nee, we kunnen niet stoppen,’ zei ze. Wat haar natuurlijk de ‘waaromvraag’ opleverde. ‘Opa zit daar op Spaanse les,’ was het eerste dat in haar opkwam. Dat opa al Spaans spreekt, deed nu niet ter zake. Het bleef stil. Sabrina reed door. De uitleg was kennelijk geaccepteerd. 

Eenmaal thuis gekomen vertelde ze het gebeuren aan de aanwezigen. Die vonden het een geweldige vondst. Vanaf die tijd was een uitdrukking geboren. Als Ambrosio afwezig was, werd al snel gezegd: ‘Ambrosio? O, die is naar Spaanse les.’

Het is weken later. In de buurt is een nieuw gezin komen wonen. Zoals in het buurtje gebruikelijk is, wordt dat met een feestje gevierd. In de tuin van Sabrina hangt een bord: bon bini. De buren helpen met klaarzetten van de spullen. Op de tafels langs de kant staan schalen en koelboxen. Bijna iedereen zit klaar als de nieuwkomers aankomen. Er wordt gejuicht en gezongen. Gerald, de nieuwe buurman, heft zijn hand op. Hij gaat iets zeggen. Op dat moment staat Alysia al bij haar moeder. Ze heeft haar hand voor Sabrina’s oor. En fluistert iets. Sabrina haalt de hand van Alysia weg. Ze heeft haar netjes opgevoed. En fluisteren in gezelschap is onacceptabel. ‘Als je even wacht tot Gerald klaar is? Dan kun je zeggen wat je wilt. Maar wel hardop,’ zegt ze. Voor Alysia is haar mededeling te belangrijk om zo lang te wachten. Terwijl ze naar Gerald wijst, zegt ze luid en duidelijk: ‘Hij zit ook op Spaanse les.’ De stilte in de tuin is oorverdovend…..

Jannet Butter is schrijfster van verhalenbundels over Bonaire: De Knoek heeft duizend ogen, Flamingo’s op brood, De Leguanenvanger en The Ghost of Washikemba.

Verkrijgbaar bij: Addo’s bookstore, The Cadushy Distillery, Delfins Beach Resort Bonaire, MG Bonaire en Van den Tweel Supermarkt.

---

Lees ook:

• 
  Auke op zondag: Een donkere wolk
• 
  Auke op zondag: Demografie en gerichte groei
• 
  Auke op zondag: Zomer
• 
  Auke op zondag: Bestuursakkoord 2024-2027 – Slome groei
• 
  Auke op zondag: woensdag
• 
  Auke op zondag: Taal
• 
  Auke op zondag: Van logfiles en media
• 
  Auke op zondag: Van zonden en stenen
• 
  Auke op zondag: Van demografie en postbodes
• 
  Auke op zondag: Ezel-bestendig