Nieuws van Bonaire

Echte liefde roest niet

Door Lisa Sentveld

Daar stond ze, voor het huis. Het was een oud huis, dat kon je zien door de afbladderende verf, de roest die op alle spullen duidelijk zichtbaar was en ook de geur van roest was sterk te ruiken. Er hing ook een penetrante geur van iets wat ze zou typeren als zure urine of zweet, dat wist ze niet precies. De vergroeiing van planten in en om het huis en het ontbreken van de meeste ramen en deuren waren ook typerend. Oud, echt oud.

Toch leek het huis wel thuis te horen in een sprookje. Het piepende geluid van de houten deur in combinatie met het knisperen van blaadjes rondom het huis en de wind die door het huis heen gierde, brachten haar terug naar het verhaal. Het verhaal achter het huis. Zomaar alsof ze door de combinatie van deze opvallende geuren, kleuren en geluiden, meegezogen werd het verleden in. Weg naar de tijd waarin het huis nog levendig was, welk jaartal wist ze niet, maar het was heel erg lang geleden.

Ze kon het voor zich zien, het ging vanzelf. Zoals ze ook gevoeld had was er in het huis veel gebeurd. Het huis had veel historie en de mensen veel geleden, dat was te zien. Ze zag een man en vrouw hand in hand staan. Ze stonden daar voor hun eigen huis. Kijkend naar wat ooit hun thuis was. De was hing aan de lijn, het wapperde in de wind. In de meeste kleding aan de lijn zaten gaten.In het midden van de buitenplaats stond een vat waar ze het water uit tapte en daarnaast een ketel om op te koken. Er stond een bed met houten planken met een matras van gedroogd gras, waar ze de liefde op hadden bedreven. Ze wisten het nog, hoe stijf als een plank ze daar vanaf kwamen, maar ze hielden elkaar warm en pijnvrij, zorgde voor elkaar zo lang als ze dit hadden aangekund. Elke roestige cent hadden ze moeten omdraaien om zichzelf maar te kunnen voorzien van eten. En toen daar nog een baby bij was gekomen, was het bijna niet meer te doen. Het enige wat hen er altijd doorheen sleepte was de liefde. Tot ook hun voortbrengsel van de liefde door ziekte van hen werd weggerukt, was de pijn te immens, het deed hen de das om. Ze stierven hand in hand van verdriet op hun harde houten bed.

Nu zag zij ze staan. Ze stonden daar hand in hand, weer te kijken naar hun huis. Zij hoorde alle geluiden van de wind, het knisperende hout op de vuurplaats en de piepende deuren wel. Maar verder was het stil, geen geluid, geen ademhalingen, geen kloppend hart. Waren het nu spoken? Zouden zij voor altijd daar blijven? kijkend naar hun huis? Ze hadden geen liefde voor het huis, of voor hun spullen, dat kon ze wel voelen. Maar er was wel heel veel liefde voor de herinneringen die ze daar gemaakt hadden, en voor elkaar. Nu langzaam aan was alles aan het vergaan alles was verroest, elke dag een beetje meer. Ze konden het zien, het deed ze niks. Maar hun liefde was nog steeds, die zou nooit vergaan. Want echte liefde roest niet, nooit.

Ze werd teruggebracht naar het hier en nu. Alsof ze een les had moeten leren. Echte liefde roest niet, daarom kan liefde nooit in materialistische dingen zitten, want spullen roesten weg.Liefde kan wel slijten maar het zal nooit roesten, en echte liefde blijft altijd bestaan.

Liefde moet je hebben voor mensen of dieren maar niet voor dingen.Liefde is heel belangrijk in de tijd die je hier op aarde hebt. Dus heb lief, spread love aan de juiste mensen, mensen die voor jou ook door het vuur zouden gaan.

Deel dit artikel

Rocargo

Rocargo

Rocargo

Rocargo