Sommige mensen moet je zo laten.

“Ik wil dat je me accepteert zoals ik ben.”
Ik hang op mijn buitenbank boven een boek.
“Ik accepteer je zoals je bent”, zeg ik zonder op te kijken.
“Ik ben de enige Cocoman op het eiland”, zegt hij. Cocoman is mijn buurman. Hij verkoopt kokosnoten langs de weg. Ik vind dat hij de wereld mooier maakt. Vandaag doet hij dat in een camouflagepak, een kralenketting in reggaekleuren en een grote dameszonnebril. “Hé ben je vandaag soldaat”, zeg ik.
“Nee dit is een natuurpak.” Hij wijst op de camouflageprint.
Natuurlijk.
“Je weet toch dat ik in de natuur geloof?” zegt hij.
“Zeker.”
“Het staat mooi”, zeg ik, “de combinatie met die bril is goed.”
Mensen zoals Cocoman snappen het. Ze snappen dat je je moet blijven verkleden. Dat middelmatigheid altijd op de loer ligt.
“Ja maar bisina,” zegt hij, “als ik dit pak aanheb betekent het gróte problemen.” Hij haalt het Machete-zwaard uit zijn broek waar hij normaal zo routineus kokosnoten mee openkapt maar dat hij op dit moment volgens mij niet perse bij zich hoeft te hebben. “Dit is óók natuur”, zegt hij.
“Ja”, zeg ik. Ik weet niet wat hij bedoelt maar ik reken het goed.
Ik kan meestal niet goed tegen mensen. Ze posten op Facebook: Life is too short to be normal. Het is het boeiendste wat ze konden kopiëren. Maar Cocoman vinden ze wel een beetje gek. Ze denken dat ze ruimdenkend willen zijn maar daar kunnen ze niet ruim genoeg voor denken.
Geef mij maar deze magere black men die in mijn tuin met een Machete staat te zwaaien. Ik ben voortdurend alert op wat hij zegt, genialiteit ligt altijd op de loer. Inmiddels is hij op de motorkap van mijn Suzuki Samurai gaan liggen, zoals alleen een neger dat kan. Het beeld te muzikaal om er een foto van maken.
“Ik wil dat je me accepteert zoals ik ben, bisina.”
“Ik accepteer je zoals je bent”, zeg ik weer.
“Ja, dat weet ik”, zegt hij. “Dat weet ik.”
“Owaa Babaa”, zingt hij. “Danki dat u mij mijn buurvrouw gebracht heeft. Ai Babaa!”
“Ik hou van de natuur en jij ook, kijk maar”, zegt hij. Met zijn Machete wijst hij naar de halflege plastic bak supermarktsalade die ik net heb proberen op te eten.
Ik voel mijn glimlach stralen.
Het leven is zoals het moet zijn.
Cocoman is Cocoman.
Dat moet je zo laten.

Geschreven door: luisamaria