Gouden lokken, deinende borsten. Mamparia Kutu. De zeemeermin met gouden haren en borsten, waar sommigen zelfs na plastische chirurgie nog van dromen. In vroeger tijden zat ze bij nacht en ontij op een grote rots aan de oostkust. Daar waar nu de gekleurde obelisk staat. Waar gevaarlijke rotsen vlak onder het wateroppervlak op de loer liggen. Waar de golven torenhoog kunnen worden. En zeestromingen verraderlijk kunnen zijn. Er bestaat een prachtig verhaal over haar. Legende of waarheid? Wie zal het zeggen?

Isabella was een oude Bonairiaanse. Ze woonde heel lang geleden in een gehucht vlak bij het strand. Sommigen waren bang van Isabella. Ze scheen ‘het derde oog’ te hebben. En dwars door je heen te kunnen kijken. Er werd gehuiverd. ‘Pas maar op,’ werd er dankbaar gedreigd. ‘Isabella ziet wat je hebt uitgespookt. En roept je ter verantwoording. Op een moment dat je het niet verwacht.’ 

Isabella kende ‘het’ verhaal. Ze had Mamparia met eigen ogen gezien. Op klaarlichte dag. Nou ja, het begon te schemeren. ‘Ze verleidt de zeelui door met haar gouden lokken te schudden,’ had Isabella ooit verteld aan iedereen die in haar buurt durfde te komen. ‘En ze laat haar borsten bijna helemaal zien.’ Dan zit ze een beetje schuin. Dat wekt nieuwsgierigheid op. Misschien zelfs wel ontembaar verlangen naar meer. De zeelui probeerden van alles. Om toch een glimp van haar wulpse borsten op te vangen. ‘Stuurlui ook,’ ging Isabella’s verhaal verder. Die hadden dus net zo goed aan wal kunnen staan. Want de schepen sloegen vervolgens op de kust te pletter. Zo spoelden er schatten aan, waar mensen alleen van durfden te dromen. Of waar ze het bestaan nog niet van wisten. Want er was niet veel op het eiland. Zeker niet in de dagen waar Isabella op doelde. Na zo’n schipbreuk kwamen mensen uit Tera Cora en Nikiboko naar het strand om overlevenden te zoeken en om de buit te verzamelen. Op het strand werd de ruimte verdeeld. Om vergissingen te voorkomen, werden de plekken met een gekleurde vlag gemarkeerd. Er waren meestal zeven groepen. Wat de plek de naam ‘Kust van de zeven kleuren’ opleverde.

Wat iemand van de gele buurt gevonden had, lag op de gele plek. En denk niet dat ook maar iemand van een ‘andere kleur’ het lef had iets weg te pakken. Zoiets deed je gewoon niet! 

Isabella leeft allang niet meer. Haar verhaal raakt in de vergetelheid. Met Isabella verdween niet alleen de mystiek. De omstandigheden veranderden drastisch. Schepen zijn uitgerust met moderne apparatuur om schipbreuk te voorkomen. In plaats van waardevolle spullen spoelt zwerfvuil aan.

Mamparia Kutu is al jaren niet meer gesignaleerd. Niet bij nacht en ontij noch bij schermering. Voor haar is er geen eer meer te behalen. Ze zal ergens op de zeebodem genieten van een rustig leven. Misschien af en toe nog langs onze kust zwemmen. Zonder dat iemand het merkt. Denkend aan de ruige nachten vol actie. Om vervolgens terug te keren naar de zeebodem. Mamparia Kutu is met pensioen.

Jannet Butter is schrijfster van verhalenbundels over Bonaire: De Knoek heeft duizend ogen, Flamingo’s op brood, De Leguanenvanger en The Ghost of Washikemba.

Verkrijgbaar bij: Addo’s bookstore, The Cadushy Distillery, Delfins Beach Resort Bonaire, MG Bonaire en Van den Tweel Supermarkt.

Lees ook:

• 
  Auke op zondag: Taal
• 
  Auke op zondag: Van logfiles en media
• 
  Auke op zondag: Van zonden en stenen
• 
  Auke op zondag: Van demografie en postbodes
• 
  Auke op zondag: Ezel-bestendig