Deze week een verhaal van Peter Bijsterbosch

Gezinshereniging

Als Onze Lieve Heer in een welwillende bui is, bestaat er in Nederland iets dat op een zomer lijkt. Om het land dan eind september terug te laten keren naar de realiteit van de dag met gure wind en gore regen, hagel en sneeuw die meestal nat is, ijzel en mist. En dat alles vooral heel grijs, grauw, kil en vreugdeloos, een half leven lang.

Al jaren speelt bij Trudi en mij de grote wens om in een warm land te wonen.

De winters ontvluchten we al, door een maandje op een van de Canarische Eilanden te verblijven. Bij thuiskomst blijkt dan dat het voorjaar nog lang geen plannen heeft zich aan te dienen. We kwakkelen de maanden door.

Dan is de kogel door de kerk. We besluiten naar Bonaire te emigreren. We zullen een fijn huis achterlaten, een aantal goede vrienden en een bewogen deel van ons leven.

Wie beslist niet achter mag blijven is Floortje. Zij is onze poes, veertien jaar geleden uit het Amsterdams dierenasiel gehaald. Kort daarvoor was ze op straat gevonden in een verregende doos, samen met haar vier kittens. Nat, ziek, schuw.

Floortje heeft zich ontwikkeld tot een levenslustig beestje, aanhankelijk maar niet afhankelijk, nieuwsgierig, eigengereid. Dat zij meegaat naar Bonaire staat buiten kijf. Maar hoe moet dit? Floortje is sterk gehecht aan de plaats waar ze woont. Veranderingen, nee, daar is ze niet dol op. Gekscherend heb ik haar daarom wel eens een conservatieve kat genoemd. Na een autoritje van tien minuten naar de dierenarts kijkt ze ons nog dagenlang verontwaardigd aan. Als we haar willen aanhalen, draait ze haar rug naar ons toe. Hoe moet dat dan met een vliegreis van meer dan negen uur? Hoe gaat ze zich aanpassen aan een onbekende, warme omgeving? En, omdat we nog geen definitieve  woonruimte op Bonaire hebben, kan zij een maand van ons gescheiden worden?

We laten ons uitvoerig voorlichten door deskundigen. “Het zal prima gaan”, zegt de één. “Ik verwacht weinig problemen”, zegt de ander, “een kat kan heel goed reizen en zich aanpassen”.

Een paar dagen voor ons definitieve vertrek wordt Floortje afgehaald. Ze vermoedde al onraad: een huis vol dozen, vertrouwde spullen die niet meer op hun plaats staan, onrustige baasjes. Bijna gedwee laat ze zich in haar reismand stoppen; met een traantje in de ogen zien we de auto waarin ze zit, de straat uitrijden.

Ruim een maand verblijft Floortje in een pension vlakbij Schiphol. Regelmatig vragen wij hoe het met haar gaat. Gelukkig, ze gedraagt zich heel goed.

Met de TUI-vlucht van dinsdag komt Floortje op Bonaire. Op de luchthaven weet men van haar komst. Alle papieren zijn al toegestuurd en blijken in orde. De vriendelijke medewerkster van Swissport verzekert ons dat Floortje als eerste, nog voor de passagiers, uit het toestel mag. Onze koning en koningin zouden er jaloers op zijn. In het kantoortje kijken we steeds om het hoekje. Heeft Floortje de reis goed doorstaan? Herkent ze ons nog na die lange weken?

De reismand wordt gebracht en voor ons neergezet. Achter het deurtje zien we grote, verbaasde ogen. We horen niets. Dan laat Trudi haar typerende fluitje klinken. Twee seconden is het stil. Vervolgens een krachtig miauwen, zoals alleen Floortje dat kan. Een feest van herkenning, voor ons, voor Floortje.

Peter Bijsterbosch

De Schrijfclub heeft op het moment een wachtlijst. Informatie bij Luisa Maria van Lieshout: 795-0345
Facebook: Schrijfclubbonaire