Met een diepe warme stem zet de zangeres de eerste noten van een Merengue in. Aan de statafel, waar mijn kin nog maar net bovenuit komt, is het onmogelijk om nog langer stil te staan. Mijn heupen nemen het over en marcheren ritmisch op de opzwepende tonen; links, rechts, links, rechts. 

Sinds een paar maanden heb ik het dansen ontdekt, of eigenlijk herontdekt.

Opgegroeid in een Surinaamse dansfamilie, stroomt het dansbloed nog altijd door mijn aderen. Ieder weekend bouwden we met veertig ooms, tantes, nichten en neven een feestje in de vierkamerflat van mijn opa en oma in Zaandam.

Toch hebben mijn voeten de afgelopen decennia nauwelijks een dansvloer aangetikt. De verantwoordelijkheden van het gezinsleven en een overambitieuze ondernemersgeest namen het over. En dat mijn lief van nature geen heupswinger is, droeg ook niet bij.

Eén ding had ik mezelf beloofd toen we naar de Cariben verhuisden. De dansschade zou ik eens goed gaan inhalen.

De laatste trompet uithalen van de Merengue klinken en de zangeres vraagt; ‘Waar zijn de bachatadansers? Juichend zet ik de een-twee-drie-tik stap in op de sensuele klanken. De rest van de tafel is na een paar biertjes los gekomen en zelfs mijn lief staat mij toe hem de stapjes voor te doen. Tegen half tien kijk ik op mijn horloge. Ik geef mezelf hooguit twintig minuten om nog te genieten van dit onverwachtse doordeweekse avondje uit.

Vijf jaar geleden werd ik na drie burn-outs yogadocent. Tegenwoordig spoor ik mijn studenten aan om zich toe te wijden aan een zes-daagse ochtendyogaroutine; je dag beginnen met een uurtje of anderhalf voor je zelf, is het beste medicijn wat je jezelf kunt geven. Na mijn lessen doe ik mijn eigen yogaroutine. Deze levensstijl vergt een commitment. Ik moet fris op mijn mat staan en dus ben ik, nog steeds, te streng voor mij zelf.

Achter ons danst een grote Antiliaanse familie met Hollandse accenten. Voor ons gaan een groep Bonaireanen uit hun dak op de krioyo beats. Ze steken ons aan en we vermengen ons  tot één deinende massa voor het zwembad. Tijd bestaat niet meer.

Met slechts vier en een kwart uur slaap in het vooruitzicht, voel ik hoe mijn vermoeide lichaam door het zachte matras verzwolgen wordt. 

Als de wekker gaat sla ik uitgerust de sluimerfunctie over. Glimlachend sta ik op; ik ging los, maar ben toch fris.

Tara Ubachs (1972) is yogipreneur, ondernemer in de yoga branche. Sinds 2021 woont zij op Bonaire en is eigenaresse van www.mysoreyogabonaire.com waar zij dagelijks vroeg in de ochtend yogales geeft.