KRALENDIJK – Bas en Anouk zeggen dat hun woonplezier aan de Kaya Rotterdam afneemt door het bedrijf van hun buren. De ondernemers Willem en Mark willen juist de werkzaamheden op hun Boat Yard doorzetten en menen zich aan de regels te houden. Beide partijen willen duidelijkheid over de situatie. Volgens Bas en Anouk is “onze gezondheid in gevaar”. Aan de andere kant geven Mark en Willem aan dat bij een plek met bedrijfsbestemming nu eenmaal ongemakken horen: “Wij willen ook investeren en ons werk uitvoeren.”

Woedende berichten passeerden op sociale media, de onenigheid tussen de buren is hoog opgelopen. De erfgrens van de Boat Yard van Willem en Mark op het bedrijventerrein naast het Water- en Energiebedrijf Bonaire (WEB) en de woning van Bas en Anouk ligt precies tussen de kavels in. Die grens tussen de woonwijk en het bedrijventerrein levert onvrede op. Het Openbaar Lichaam Bonaire laat ondertussen op zich wachten om met een oplossing te komen.

Bas en Anouk zijn duidelijk over de problemen: “Om die boten te beschermen tegen het zeewater gebruiken ze zware chemicaliën. Dat is nodig, dat begrijpen we, maar dat doe je toch niet naast een woonwijk? Het zijn kankerverwekkende stoffen. Als er boten worden gespoten, geschuurd of gezandstraald, dragen de werkers complete bescherming. Maar al die chemische troep waait zo over onze buurt heen, ons huis binnen. Ze doen het gewoon in de open lucht. Het verdwijnt daarna de zee in, precies bij de inlaat van de drinkwatervoorziening!

Er is ook vrijwel continu lawaai van klepperende touwen en machines. Het werken aan die boten veroorzaakt geluidsoverlast, we meten op een aantal momenten tussen de 65 en 85 decibel terwijl je bij lange blootstelling aan meer dan 80 decibel blijvende gehoorschade oploopt. Daarnaast lopen die boten vol water na een regenbui en dat stroomt niet weg. Dat stilstaande water is een groot muggenfeest.

Dan wordt er gezegd dat we ook kunnen verhuizen. Maar waarom? We wonen hier al bijna 30 jaar. Wij waren hier eerst!

We doen melding na melding bij het OLB en er wordt helemaal niets gedaan. Ruimte & Ontwikkeling wijst naar Toezicht & Handhaving en andersom ook weer. ‘Zonder regelgeving kunnen we niet handhaven’ is het standaardantwoord. Zo gaat het telkens. Daar word je toch moe van. Onze eerste melding deden we in 2014. Het mag best even duren maar je mag toch best wel verwachten dat er na 7 jaar fatsoenlijke regels zijn opgesteld?

Het gaat hier om onze gezondheid. Van ons, van onze dochter, die van onze buren. Zo’n Boat Yard hoort erbij op een eiland, dat begrijpen we. Maar stel regels op! Dit kan absoluut niet door de beugel en hier wordt het gewoon toegelaten. Er is geen handhaving. Waarom in godsnaam? Moeten we dan ziek worden? We ademen die rotzooi in.”

Volgens Willem en Mark zit de vork anders in de steel. “Als we gaan zandstralen met de apparatuur levert dat geen fijn geluid op. Dat is gewoon zo, dat ontkennen we niet. We proberen dat zoveel mogelijk in de hoek van ons terrein te doen, weg van de bebouwing. Er staat momenteel nog een oude boot, maar als die weg is, gaan we alleen nog daar het zware werk doen. Dat kost wat tijd, maar we zijn er wel mee bezig om het te verbeteren. We zijn met het OLB in gesprek of dat afdoende is. Het zal niet stil worden, maar wel beter.

Al het vuil, het afval van de werkzaamheden, vegen we zo veel mogelijk op en gaat de container in. Iedere week hebben we een volle container. We hebben hier ook een olie- en vetafscheiding aangelegd zodat we in de toekomst op het riool kunnen worden aangesloten. Met de schadelijke stoffen valt het wel mee, dat past volgens ons binnen de normen. Anders zouden we hier zelf toch ook niet iedere dag lopen?

Ons terrein is daarnaast zo’n beetje het laagste punt van heel Hato en na een regenbui stroomt al het water hier naartoe. We hebben daar de nodige problemen mee gehad en uiteindelijk boorden we gaten in de grond om het hemelwater af te voeren. Dat mag. STINAPA is toen ook langs geweest en heeft ons probleem met het water bekeken. Het regenwater en eventueel afval van de werkzaamheden gaat door zoveel lagen grond heen dat het geen gevaar meer is voor het milieu wanneer het via de Boat Yard in zee belandt.

De Boat Yard heeft als bestemming een bedrijventerrein, er wordt hier dus gewerkt. Natuurlijk komt daar geluid en stof bij kijken, maar dat proberen we tot een minimum te beperken. We willen ook maatregelen nemen om de situatie leefbaar te houden, maar wij willen ook de ruimte om hier te ondernemen.

Er is melding na melding gedaan en we hebben niet het idee dat we het nog goed kunnen doen, tenzij we stoppen met ons werk. We zitten hier tegen een woonwijk aan, dat is niet ideaal. Op Facebook worden we voor van alles uitgemaakt, daar reageren we niet meer op. Dan is het gewoon klaar.”

De frustraties zijn hoog opgelopen, geven Anouk en Bas aan. “Dit is geen fijne en gezonde manier van wonen hier. We handelen nu soms ook uit woede. Daar komt bij dat het OLB onze erfpacht een aantal jaar terug heeft verhoogd. Volgens de erfpachtcanon zou dit nu een A1-locatie zijn en betalen we het hoogste tarief. Hier! Hoe dan? Dit is niet wonen op een toplocatie naast hun bedrijf. We betalen extra voor overlast.”

Ook Mark en Willem begrijpen het ongenoegen van hun buren: “Geluidshinder ontkennen we niet, stofoverlast proberen we te beperken en voor de schadelijke stoffen en geluiden voor de gezondheid wachten we de uitslag van de metingen af. Maar het is hen ook te doen om de erfpacht. Ze vinden dat ze veel te veel moeten betalen voor hun locatie. Ja, daar kunnen we in komen, maar dat is niet ons probleem. Ergens ligt de scheiding tussen industrieterrein en woongebied. We zitten hier op de grens en dat levert wrijving op. Alleen, dat is een overheidsaangelegenheid. Zij stelt de grenzen en normen op.

Als wij daar zouden wonen, zouden we ook niet altijd gelukkig zijn. Als blijkt dat de geluids- en gezondheidsnormen overschreden worden, nemen we maatregelen. Mocht dat betekenen dat we naar een andere plek moeten verhuizen, dan is dat maar zo. Wij doen dit werk omdat we het leuk vinden, er behoefte aan is en omdat we dit willen blijven doen. Blij zijn we zeker niet met de huidige situatie. Wij willen hier werken, zij willen wonen.”

De eerdere ervaringen met het OLB stemmen Bas en Anouk niet gerust over het vervolg. “We wachten hier al jaren op duidelijke kaders en handhaving van de normen. We willen ons woonplezier terug en een oplossing voor onze situatie. De Boat Yard hoeft niet weg, ze werken hard, maar hou rekening met ons. We zouden met liefde meer erfpacht willen betalen als we daarmee af zijn van al dit gedoe. Het zit ons tot hier. We willen een fijne en veilige plek voor onze gezondheid.”

Willem voegt daar ter afsluiting zelf aan toe: Het is nu niet voor iedereen duidelijk wat wel en niet mag hier en in welke mate wij de werkzaamheden kunnen doen. Dat willen wij, en onze buren waarschijnlijk ook, graag weten.”