Jaren geleden kwam ik haar tegen. De poppenmaakster van Rincon. Op de culturele markt bij Mangazina di Rei.

De oude dame zat direct rechts naast de opgang. Ze had haar spullen uitgestald. De mooiste creaties van papier en handgemaakte poppen. Ik liep naar haar kraam om alles beter te kunnen bekijken. Ik keek in het lieve gezicht van de poppenmaakster. ‘Wat zijn uw poppen mooi!’ gaf ik haar een complimentje. Ze straalde. Ik pakte één van de poppen op. Werkelijk overal had ze aan gedacht. Oog voor detail, zullen we maar zeggen. Er hing een kettinkje om de nek van de pop. Oorbelletjes in de oren. ‘Ze zijn maar tien dollar,’ moest ze nog even kwijt. Toen volgde haar levensverhaal. In een notendop, weliswaar. ‘Mijn man is overleden,’ zei ze. Het deed haar nog pijn. Dat zag je zo. Haar zachte gezichtje vertoonde diepere groeven. ‘Je kunt wel binnen gaan zitten treuren, maar dan heb je niets meer,’ zei ze. ‘Je hoort nergens meer bij. En op een dag ontdek je dat iedereen je lijkt te zijn vergeten. Dus was ze begonnen met knutselen. Daar had ze vroeger geen tijd voor. Nu wel. En het bracht haar onder de mensen. Want ze had materiaal nodig. Iedereen in Rincon wist dat. Sommigen kwamen haar spullen brengen. Soms ging ze zelf op pad om te vragen. ‘Dan heb je een gezellig praatje. En weet je gelijk weer alles van het dorp,’ zei ze. Ik knikte. En toen kwam de dag dat ze gevraagd werd om iedere maand op de culturele markt te komen. ‘Ik heb spullen genoeg. En ik kan de hele maand werken aan nieuwe dingen.’ Ik sprak mijn bewondering uit. ‘Ik vind u dapper, lieve mevrouw. En u maakt prachtige spullen.’ Ik zocht een pop uit. ‘Die zit straks in het vliegtuig. Deze pop is voor mijn tante Riek. Die woont in Nederland. Daar ga ik over een paar weken naar toe,’ verklaarde ik de reis, die de pop ging maken.

Het leven van tante Riek is ook niet over rozen gegaan. Ze is net zo’n doorzetter als de poppenmaakster. En ook een geweldige lieverd. Niets is haar teveel. Als ik bij haar logeer, word ik grenzeloos verwend.

Twee vrouwen. Twee doorzetters. Twee werelden. Een oceaan ertussen. Ze kenden elkaar niet. Ze zouden elkaar nooit ontmoeten. Even wisten ze iets van elkaars bestaan. De poppenmaakster wist naar wie haar pop toe zou gaan. Tante Riek wist bij wie haar pop vandaan kwam. Ik als de verbindende schakel. 

Of u nu nog leeft, lieve poppenmaakster, weet ik niet. Ik hoop dat het goed met u gaat. Mijn tante Riek is inmiddels ver in de negentig. Ze zit in een verzorgingstehuis en is dementerend. Toen ze nog goed bij de wekker was, zei ze: ‘De pop is weer voor jou, Jannet. Als ik er niet meer ben.’ Dat zal niet zo heel lang meer duren. Mijn eerstvolgende terugreis ben ik waarschijnlijk in gezelschap van de pop, waar tante Riek zo van genoten heeft. Ze krijgt een ereplaatsje in ons huis. Als ik naar haar kijk, zal ik de levenskracht van deze twee unieke vrouwen ervan af voelen spatten. 

Jannet Butter is schrijfster van verhalenbundels over Bonaire: De Knoek heeft duizend ogen, Flamingo’s op brood, De Leguanenvanger en The Ghost of Washikemba.

Verkrijgbaar bij: Addo’s bookstore, The Cadushy Distillery, Delfins Beach Resort Bonaire, MG Bonaire en Van den Tweel Supermarkt.

---

Lees ook:

• 
  Auke op zondag: Een donkere wolk
• 
  Auke op zondag: Demografie en gerichte groei
• 
  Auke op zondag: Zomer
• 
  Auke op zondag: Bestuursakkoord 2024-2027 – Slome groei
• 
  Auke op zondag: woensdag