Heimwee naar Bonaire

Na vijf jaar op het eiland Bonaire keerde de familie Hulsker vorige week terug naar thuishonk Zaandam. Best even acclimatiseren.

Waarom zijn jullie naar Bonaire gegaan?

Patrick Hulsker (46): ,,We wilden een paar jaar weg uit Nederland. Al langere tijd speelden we met de gedachte. Hier hadden we het prima naar ons zin hoor, maar het avontuur lonkte. Manon en ik houden allebei erg van reizen en hebben samen al veel gezien.

Met Bonaire hebben we iets bijzonders. We zijn er zelfs getrouwd, in 1992. Zelf kwam ik er ook al in de jaren daarvoor, om te watersporten: ik ben professioneel zeiler geweest. De wind is daar heel steady, en het water niet te diep. Vooral voor kitesurfen is dat ideaal, dat heb ik ook gedaan.

Nadat onze oudste zoon geboren werd, dachten we: we willen daar wel een tijdje zitten. Ook omdat we onze kinderen graag een bredere kijk op de wereld willen meegeven. We willen hen laten zien dat het leven anders kan zijn dan in Nederland, en dat ze niet per se strak hoeven meerennen met de massa.”

Hoe zag jullie leven er uit?

Manon Cromheecke (47): ,,Ik ben arts en kon op Bonaire aan de slag als chirurg. Via het AMC ben ik gedetacheerd om daarheen te gaan. De enige chirurg op het eiland zou met pensioen gaan, die mocht ik overnemen. Het werk was ook wel een must voor mij: als chirurg moet ik genoeg operaties blijven uitvoeren om mijn registratie te behouden.

Ik werkte samen met één andere chirurg op Bonaire, in een klein kliniekje. Ik was de helft van de tijd oproepbaar, dus het was echt niet alleen maar chillen en relaxen op het eiland, zoals veel mensen denken. Maar het leven zag er los daarvan wel heel anders uit dan hier. We deden veel spontane dingen: we leefden zonder agenda. Vaak gingen we aan het eind van de middag bijvoorbeeld nog even een uurtje naar het strand met vrienden. En daar dan lekker gebraden kip eten, of zelf gevangen vis. We zeilden en surften ook veel.

Maar ondertussen ging het dagelijks leven ook gewoon door: we waren niet op vakantie. Werken, school en de boodschappen: dat soort dingen moesten ook gewoon gedaan.”

Waarom zijn jullie teruggekomen?

Manon: ,,Mijn contract werd niet meer verlengd, dat was best even slikken. We hebben het daar wel een paar maanden moeilijk mee gehad. We wisten dat ons verblijf niet voor altijd zou zijn, maar we hadden graag zelf willen kiezen wanneer we terug zouden komen. Nu werden we gedwongen voor het blok gezet.”

Hoe is het om weer in Nederland te zijn?

Patrick: ,,Best wel wennen. Ook ons lichaam moet erg acclimatiseren. We hebben dagen een jetlag gehad, lopen met een droge huid rond en hebben wat last van onze ademhaling. De lucht is hier heel anders. Om het maar niet te hebben over de temperatuur. Je wilt niet zeuren, want je weet dat het Nederlandse weer anders is. Maar het was daar continu dertig graden, daar ga je wel naar leven.

Hier in Nederland is ook veel meer sociale druk. Alles gaat hier op afspraak. En je komt veel minder gauw zomaar bekenden tegen op straat, zoals we op Bonaire vaak hadden. Die spontane manier van leven pastte heel goed bij ons. We moeten nu maar weer eens een agenda aanschaffen.”

Willen jullie ooit weer terug?

Cai (12), resoluut: ,,Ja!”

Patrick: ,,Vooral voor de jongens is het lastig om terug te zijn, ze hadden al hun vriendjes daar. Gelukkig kunnen ze nog wel met elkaar skypen en appen.

We denken er voorlopig niet over om weer terug te gaan. Maar we zeggen nooit nooit. Als er een mooie kans op ons pad komt, doen we het zo weer. Zo spontaan zijn we wel.

Bron: Noordhollands Dagblad