Door Harald Linkels

De Commissie voor de Bescherming Persoonsgegevens BES (CBP BES) lijkt na jaren van relatieve stilte plotseling in een over-assertieve modus te zijn geschoten. Sinds enkele weken volgt de ene na de andere dreigbrief aan het Openbaar Lichaam Bonaire (OLB).  

Behalve verdere escalatie, stelt de privacy waakhond het Openbaar Lichaam een boete van 90.000 dollar in het vooruitzicht. Dit omdat de bureaus van ambtenaren aan het eind van de werkdag niet voldoende zijn opgeruimd, computerschermen bij het pakken van een kopje koffie niet onmiddellijk op zwart springen en de ambtenaren het wagen te printen via een centrale netwerkprinter, in plaats van een individueel inktjet printertje op het eigen bureau. 

Dreigen met een dwangsom lijkt leuk, maar voor zover het geld niet uit de zakken komt van de bestuurders of de in overtreding zijnde ambtenaren, worden op indirecte wijze de burgers van het eiland bestraft. Immers, de 90.000 dollar die CBP-BES aan boete wil gaan innen, kan niet aan andere en meer positieve zaken worden besteed. 

Nu het CBP-BES na een periode van ongeveer vijf jaarrelatieve stilte — vooral sinds het aantreden van de regenboogcoalitie van PDB, M21 en raadslid Vrolijk — regelmatig in actie komt, kunnen sommigen op het eiland zich niet aan de indruk onttrekken dat de acties van de commissie een zekere politieke motivatie hebben. Of deze indruk terecht is of niet, de gedachte alleen al is zorgwekkend, omdat deze het aanzien van het CBP-BES niet ten goede komt. Diverse andere zaken die even zorgelijk of nog zorgelijker zijn, zoals een datalek bij de afdeling Burgerzaken worden niet, of maar met grote tegenzin opgepakt, naar het lijkt.

Een tweede probleem is dat CBP-BES een grote mate van wereldvreemdheid toont. Recent werd door de organisatie een artikel gedeeld over privacy risico’s van videodeurbellen, terwijl er op Bonaire slechts een handvol huizen is die over zo’n apparaat beschikt.

Het is wellicht nog zacht uitgedrukt om te stellen dat de door CBP-BES aangekaarte ‘ernstige zorgen’ totaal niet aansluiten bij de dagelijkse realiteit van de gemiddelde eilandbewoner. Die maakt zich zorgen over problemen als te hoge huren, slechte wegen en het feit dat de overheid soms helemaal niet antwoordt op een vraag of verzoek, maar niet over onafgedekte beeldschermen of gedeelde printers.

Een derde probleem is dat er binnen het ambtenarenapparaat klachten worden gehoord over het eigenzinnige en veelal als arrogant ervaren optreden van met name de secretaris van het CBP-BES. Velen twijfelen daardoor aan de bereidheid van de Commissie om middels overleg en een constructieve houding te komen tot de gewenste situatie, in plaats van te dreigen met hel en verdoemenis. Dat ontstane situatie is overigens zeer zeker niet alleen de Commissie aan te rekenen. Aan de kant van het bestuur en de hoogste ambtenaren van het OLB is te lang en te laconiek met het vraagstuk omgegaan. Maar dit terzijde.

Betwijfeld mag worden of de huidige ‘dreigementenstrategie’ wél tot de gewenste resultaten gaat leiden. Na al het gedreig met boetes en andere narigheden, zien velen CBP-BES – zowel binnen als buiten het apparaat – niet meer als een medestander of voorvechter van voor iedereen belangrijke zaken, maar meer als een ordinaire ‘bully’. De bereidheid binnen het ambtenarenapparaat gemotiveerd mee te werken aan -ook in objectief opzicht gewenste verbeteringen- is ook daardoor tot onder het nulpunt gedaald.

De vraag doet zich dan ook voor of de burgers van dit alles daadwerkelijk beter worden, of dat CBP-BES er momenteel vooral mee bezig is haar eigen gewichtigheid en relevantie op te poetsen. Tot nog toe is zij er immers niet in geslaagd de burgers daar op andere wijze van te overtuigen.