Door A. Nolten

Gisteren was een mooie dag. Om twee uur gaf mijn telefoon het signaal dat het Bonaire.nu nieuws binnenkwam en kon ik mij verheugen op het goede nieuws over de tourist tax.

Dat er tot  nu toe maar twee honderd duizend dollar per maand binnenkwam en nu ineens negenhonderd duizend zal ongetwijfeld niet zijn oorzaak vinden in mijn ongefundeerde vermoeden dat het gros van de hotels en autoverhuurders er een creatieve boekhouding op na hield. Zoiets mag je niet denken. 

Gelukkig is er nu bakken vol geld voor leuke dingen. Eerst even 10.000 dollar over maken naar dat meisje dat niet kan praten en graag naar school wil. Daarna mag er wat afgeroomd worden door de usual suspects , maar zelfs dan blijft er nog genoeg over om in versneld tempo de wegen aan te pakken.

Hier op de berg op Tra i Montana komt jaarlijks het Openbaar Lichaam de weg begaanbaar houden met een knipploeg. En al tien jaar vraag ik bij DROB wanneer het wegdek van deze vijftien procent steile openbare zandweg, waar de watertruck en vuilnistruck de grootste moeite mee hebben, wordt aangepakt. Het antwoord is ieder jaar uiterst vriendelijk: het zit in de planning, het ligt bij de afdeling financiën. Dat probleem is nu dus opgelost. Ik verwacht binnen enkele weken de asfaltmachines aan mijn gate bij mijn kunuku te zien. 

Soms duurt het even op dit mooie eiland, maar in februari meldde ik bij de havenmeester dat de vuurtoren van Spelonk geen licht meer gaf. Angstig heb ik de afgelopen maanden doorstaan. Er zal toch maar een containerschip tot Seru Largu doorstoten. En zowaar gisteren deed ie het weer. Alle vastigheid terug in mijn bestaan.
Gisteren was een mooie dag.