Auke op zondag: Ratelen

‘Ik had mijn dochter anderhalf jaar niet gezien. Corona, hè? Maar nu ik twee keer geprikt ben, durfden we het wel aan. Kon ik eindelijk mijn kleinkind zien. Zij is ondertussen al een half jaar. Een schatje. En heel mooi. Ik hoop zo dat ze met Kerst weer bij mij op bezoek kunnen komen. Heb ze wel gewaarschuwd. Er is veel veranderd. Heel veel. U bent ook al een tijdje niet geweest, hè? Al twee jaar niet? Dan zult u ook opkijken. 

Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Dan zie je van die vragen op Facebook. Zoeken ze een huis te huur. En zeggen ze dat de huur niet hoger dan 1500 dollar mag zijn. Laatst zag ik zelfs dat iemand een huis zocht dat 2500 dollar mocht kosten. Hoe kan dat nu? Ik heb AOV, nou dan ben je al blij dat je iedere dag eten hebt. Zouden die mensen wel weten hoe wij leven? 2500 dollar. Dat is twee, drie maanden AOV. 

Mijn dochter denkt erover om terug te gaan. Maar zij is ook geschrokken van al die berichten. Hoe moet zij dan aan een huis komen? Ze denkt dat ze wel werk kan krijgen. Ze werkt hier ook in de zorg.  Het is toch erg dat wij niet meer gewoon kunnen leven?

Ja, ik volg de politiek wel, hoor. Al word je er moedeloos van. Ze vergaderen en praten maar. Ook onze lokale politici. En maar roepen dat de armoede schandalig is. Over die Haagse mensen wil ik het niet eens hebben. Mijn schoonzoon zei dat ze in juni weer gaan vergaderen over de armoede. Hou eens op met praten, doe er wat aan, denk ik dan.

Wat is Amsterdam mooi. Mijn dochter woont hier vlakbij. Toen ze hier kwam wonen, was het een rommeltje in deze buurt. Maar de laatste jaren is alles opgeknapt en helemaal veranderd. Gelukkig is de markt nog hetzelfde. Maar de tramremise is nu een overdekte markt en er zijn allemaal café’s en een groot hotel gekomen. Maar dat weet u natuurlijk al lang. Op het eiland komen ook overal nieuwe dingen. Maar daar doen wij niet aan mee. Het zijn allemaal Nederlanders die dingen beginnen.

Nee, ik ben niet boos. Zo gaan de dingen nu een keer. Je kunt er niets aan veranderen. Maar ik mis wel iets. Er is ons iets afgepakt. Of we laten het afpakken. Dat kun je natuurlijk ook zeggen. 

Wat zegt u? O ja, ik heb het inderdaad over zij en wij. U zult het zien als u weer komt. Er zijn ondertussen twee werelden op het eiland. En zij kijken niet naar ons om. We zullen wel een extraatje zijn. Naast het mooie weer. 

Vindt u dat ik veel praat? Dat zegt mijn dochter altijd. Maar die kan er zelf ook wat van, hoor. Mijn schoonzoon is een stille. Maar als ie iets zegt, is het raak. Hij is goed voor mijn dochter. Hij werkt bij de gemeente. Al heel lang. Hij probeert mensen weer aan het werk te helpen. Dat valt nu niet mee natuurlijk. Want hier staat natuurlijk ook alles stil.

Weet u wat me opvalt? Overal staan jonge mensen bij elkaar. Met bekers koffie. Dat snap ik ook wel. Ze willen elkaar toch zien natuurlijk. Je ziet het op het eiland ook. Overal groepjes jongeren. Ook veel uit Nederland. Zullen wel denken, als ik thuis zit, kan ik net zo goed in de zon zitten. Geef ze eens ongelijk. Ja, er zijn ook eilanders die daar boos om zijn. Dat hou je altijd. 

Nee, u hoeft niet mee naar huis te lopen. Ik ken de weg. Over drie dagen vlieg ik weer naar huis. Dat is altijd dubbel. Ga ik mijn dochter weer missen. En mijn kleinkind. Maar ben ik ook weer thuis.

Wat leuk om hier met u een uurtje gewandeld te hebben. Als u volgende keer op bezoek komt, gaan we naar mijn broer. Hij is oud aan het worden. Maar kan u veel vertellen over het eiland. Hij weet veel. Kunt u zien dat we in de familie allemaal goed kunnen kletsen. Hij ratelt ook aan één stuk door.

Auke van der Berg schrijft sinds 2015 op zijn persoonlijke blog Ikki’s eiland waar hij inmiddels ruim 500 verhalen heeft gedeeld. Zijn eerste boek ‘Ikki’s eiland. De horzel van het koninkrijk I.