Amber Kortzorg is verslaggever en verblijft voor het consumentenprogramma Kassa drie weken op Bonaire. Op uitnodiging van Koninkrijksrelaties.Nu deelt ze haar ervaringen in een serie columns. Vandaag de eerste.

Some animals are more equal than others

Door Amber Kortzorg

De Blauwe Vogel zet de daling in. Door het raampje zie ik de Caribische zee opdoemen. Het water is zo helder dat de schittering van het zonlicht pijn doet aan mijn ogen. ‘Welcome on Bonaire! Local temperature 31 degrees’. Hallelujah.

Naast mij zit een jonge vrouw. Haar huid is wit en toch spreekt ze met een Antilliaans accent. Een surrealistisch fenomeen. Als geboren Bonairiaan met Nederlandse ouders is ze voor het eerst op vakantie geweest in het land van kaas en tulpen. Ik beeld me de cultuurshock in. Gladgestreken wegen, goedbetaalde banen, vers gevulde supermarkten en betaalbare woningen; alles wat Bonaire niet heeft. Daartegenover staan de prachtige stranden, eeuwige zon en een niet te evenaren Caribische gastvrijheid; alles wat Nederland zou willen.

En in zekere zin heeft Nederland het. Niet geheel zonder slag of stoot sloten de BES-eilanden zich in 2010 aan als ‘bijzondere gemeenten’. De directe band is overal op het eiland merkbaar. Nederlandse politie, overheidsgebouwen en verkeersborden domineren het straatbeeld. Een vrolijk wuivende palmboom siert de ingang van de plaatselijke Albert Heijn. De bevolking is relaxed en de eeuwige passaatwind zorgt voor een verkoelende sfeer.

Maar achter de ogenschijnlijke onbezorgdheid van het eiland schuilt een pijnlijk verleden. In de hoogtijdagen van het Nederlands kolonialisme bewerkten Indiaanse en Afrikaanse slaven hier het land. Dienstbaar aan de witte man. Honderdvijftig jaar later zie ik luxe resorts waar rijke Amerikanen en Nederlanders aan het zwembad hangen. Ze worden bediend door een keihard werkende lokale bevolking.

Kosten voor levensonderhoud liggen hier hoger dan in Europees Nederland terwijl de sociale voorzieningen minder zijn. Dus zie ik moeders met kinderen die drie banen hebben om rond te komen. Of eigenlijk net níet rondkomen. Na een dag zwoegen in luxe keren zij terug naar hun golfplaten huis. Daar koken ze bruine bonen met witte rijst en suiker. Geld voor groenten is er niet.

Een plaatselijke ambtenaar vertelt in perfect Nederlands dat ze al acht jaar geen salarisverhoging heeft gehad. Ook haar kerstbonus laat, ondanks duidelijke beloftes in de cao, al jaren op zich wachten. Ik beeld me haar kinderen in die vol verwachting bij de kerstboom zitten en hoor mijzelf zeggen: ‘Dit zouden ze in Nederland eens moeten proberen!’ Pas enkele seconden later besef ik dat zij voor dezelfde Rijksoverheid werkt als onze ambtenaren in Europa. Bonaire, het tropische eiland dat onderdeel is van óns Nederland. Maar de problemen? Die zijn van lokale aard.