Archiveren, door Trudi Bijsterbosch

Uitstellen,  uitstellen en nog eens uitstellen. Wat heb ik een hekel aan archiveren. Nog meer heb ik er de pest in die stapel te doorlopen om dat ene papiertje eruit te halen. Natuurlijk ligt dat niet bovenop, maar onderop. Dat weet je. Het heeft daarom geen enkele zin om de stapel om te draaien.  De onderkant wordt dan de bovenkant. Het moet er nu eindelijk van komen, de stapel van de laatste vier maanden opruimen. Sorteren: wat moet worden weggegooid en wat moet worden gearchiveerd. Bankafschriften, huurovereenkomst, contracten, allemaal netjes in de daarvoor bedoelde ordners. Met zo groot mogelijke letters etiketten schrijven, zodat alles makkelijk terug te vinden is. Ik schiet lekker op. Jammer dat je zo snel begint te zweten bij elk beetje inspanning. Het lijkt het Pekelmeer op Bonaire wel. Alle blaadjes plakken. Getsie!

Ik kom de lijst tegen van alle dingen die we hebben achtergelaten, verkocht, naar de kringloopwinkel, weggegeven. Allemaal voorwerpen die we hier op Bonaire niet nodig hebben. Zal ik de lijst bewaren? Even doorlezen. Een mooie gelegenheid om pauze te nemen.

Ik grinnik als ik de terraswarmer bovenaan zie staan. Warm zat hier. Houtblokken voor de open haard. Welke open haard? Bladblazer. Genoeg wind hier.  De volgende op het lijstje is de kruiwagen. Opgeharkte bladeren blijven nooit netjes daarin liggen. Verticuteermachine. In Nederland makkelijk om het gazon een maal per jaar om te ploegen. Maar veel grasvelden ben ik nog niet tegengekomen. O ja, bij Van der Valk. De elektrische grastrimmer is logischerwijs ook niet meegegaan.

Waar wij woonden, is de steenmarter een bekend verschijnsel. Het roofdier wordt zo’n veertig tot vijfenveertig centimeter lang, slank postuur, vleeseter. Omdat hij graag op zolders zit en het houtwerk stukvreet, elektriciteitsdraden doorknaagt, oftewel vernielzuchtig is, wil je zo’n beestje  niet op visite hebben. Helaas, een steenmarter vond ons huis zo leuk dat hij ons regelmatig met bezoekjes vereerde. Bij voorkeur ’s nachts, precies boven onze slaapkamer, werd de zolder in beslag genomen. Wat hij er allemaal uitvrat, daar zijn we nooit achter gekomen, maar een herrie! Rennen.  Stampen. Krassen. Je deed geen oog meer dicht.  Omdat de steenmarter een beschermde diersoort is, mag er niet op worden gejaagd. Je zult dus andere listen moeten verzinnen om ‘m bij jou uit de  buurt te houden. We begonnen met alle hoekjes inspecteren, gaatjes dichten, dakpannen recht leggen zodat er geen dier meer naar binnen kon. Ja ja. Daarna kwamen de spuitbussen waar een goedje in zit die marters verafschuwen. In het hele huis rook het als de Isla-raffinaderij op Curaçao. De steenmarter trok zich er niets van aan, zocht hooguit twee nachten een ander onderkomen. Bij de Landbouwcoöperatie vonden we een apparaat dat goed werkte. Een elektrisch kastje dat iedere tien seconden een hoge piep produceert. Voor mensen niet hoorbaar, maar voor onze onwelkome gast wel. Blijkbaar kon ‘ie daar niet goed tegen, want we hebben ‘m nooit meer gehoord.

Op het lijstje van zaken die niet mee hoefden naar Bonaire stond dus ook ons ‘piep-ding’. We gingen er vanuit dat hier geen marters zouden zijn en we konden ons niet voorstellen dat schorpioenen, leguanen of muggen zich zouden laten verjagen door een indringend geluid.

En de dingen die we onterecht daar hebben achtergelaten? Ach, we missen ze niet. Je past je aan.

Hè gelukkig, het archief is klaar. Alles zit mooi in de ordners. Ik neem me voor om het in het vervolg netjes bij te houden.

De Schrijfclub heeft op het moment een wachtlijst. Informatie bij Luisa Maria van Lieshout: 795-0345
Facebook: Schrijfclubbonaire