Ze was gewaarschuwd. Niet één maar meerdere keren. Eerst door de gastvrouw van het terras. Want die kan het weten. Daarna hadden haar ouders de waarschuwing overgenomen. Want die zagen het ook. Wat er zou kunnen gebeuren als Deedee niet voorzichtig deed. Het terras is van houten planken. En houten planken hebben een vervelende eigenschap. Die kunnen zomaar recalcitrant worden. En besluiten te gaan ‘splinteren’. Omdat Deedee op blote voeten rondrende, kon dat een probleem opleveren. ‘Hoor je wat de mevrouw zegt, Deedee?’ Ze had haar moeder aangekeken. Zoals ze eerst de mevrouw van het terras had aangekeken. Met een blik van: wie denk jij dat je bent? Haar gezicht betrok, haar mond werd een streep. Ontevredenheid troef. Ze draaide zich om en rende van het terras af. Tussen de tafeltjes met gasten door.

De ouders zaten met een stel vrienden aan tafel. En hadden zich ongetwijfeld verheugd op een gezellige lunch. De stemming werd er nog ingehouden. ‘Ach, ik was vroeger ook zo,’ zei de vriendin. Ter geruststelling of zoiets. De menukaart werd bestudeerd. De bestelling opgenomen. ‘Bestellen we ook wat voor Deedee?’ vroeg de vader. Moeder keek hem onderkoeld aan. ‘En waarom zou het kind niets mogen eten?’ was haar reactie. Vader keek schichtig terug. ‘Nou ja,’ aarzelde hij, ‘je hebt gezien wat voor bui ze is.’ Het bleef stil. ‘Ja en?’ Het werd moeilijker de stemming erin te houden. Vader deed nog een poging het uit te leggen. ‘Alles wat we nu bestellen, is niet goed. Dat weet je toch met madam,’ zegt hij. Moeders gezicht betrok, haar mond werd ook een streep. De gelijkenis met dochter een paar minuten geleden was verbluffend.

Voor de situatie tussen de ouders uit de hand kon lopen, kwam Deedee aanrennen. Kruiste een ober, die net met borden aankwam lopen. Het ging wonder boven wonder goed. Tenminste met de ober en de borden. Niet met Deedee. Die was geschrokken en moest remmen. Net op de plek, waar zo’n recalcitrante plank een splinter had gemaakt.

Aha, dacht de splinter, wat een heerlijke voet. Ik weet waar ik zijn moet. En uiterst vakkundig boorde hij zich in de voetzool van Deedee. Die vervolgens uiterst theatraal ‘ter terras’ stortte. Grootse paniek. Moeder veerde omhoog om eerste hulp te verlenen aan het slachtoffer. De mevrouw van het terras kwam aansnellen. Het gebrul was oorverdovend. Hier was iemand levensgevaarlijk gewond. Maar de mevrouw van het terras had voor heter vuren gestaan. En voerde het duo af.

Intussen bracht de ober de lunch voor de tafel van het slachtoffer. Die gingen uit onmacht maar eten. Ze konden toch niets doen. ‘Ach, ik was vroeger ook zo,’ zei de vriendin nog een keer.  In de ‘calamiteitenhoek’ was de EHBO koffer gearriveerd. Wat nog meer gekrijs veroorzaakte. Even later kwam moeder terug. ‘Doe jij eens wat. Dan kan ik misschien ook nog een warme hap naar binnen krijgen,’ zei ze. Schuldbewust stond vader op en haalde Deedee. Hij voerde het slachtoffer definitief af. De vriendin hield haar mond. De ‘splinterpartij’ was opgeheven.