Vanaf 1986 kom ik drie keer per jaar naar ons huis op Bonaire. Het eiland is in die 38 jaar veranderd van een paradijselijk eiland in een toeristisch oord waar niet meer de rust en de natuur (onder- en boven water) de echte Bonairiaanse kenmerken zijn, maar het straatbeeld met veel te veel auto’s die ook nog krankzinnig hard rijden. 

Er gaan stemmen op iets aan de ezels te doen, ze allemaal in getto’s te zetten zonder natuurlijke habitat. Dat is prima voor gewonde of zeer oude ezels bij Marina in de Donkey Sanctuary, maar niet voor vrije dieren. Zij zijn er al 400 jaar en vormen juist de charme van Bonaire. 

Integendeel, er moet iets gedaan worden aan het verkeer op Bonaire, dus juist de ezels vrij laten rondlopen, dat remt de vaart en het tovert een glimlach op de gezichten van 80% van de passanten. En hoge straffen voor doodrijden als er schuld is. Openbaar vervoer beter regelen (busjes), zodat er minder auto’s nodig zijn. Niet ieder gezin twee auto’s laten aanschaffen. Als je werkt op Bonaire kun je poolen en dan kunnen de overige familieleden de auto gebruiken als ze dat graag willen. Sinds de ambtenaren uit Nederland in 2010 zijn gekomen zijn er meer dan 1000 auto’s bijgekomen op het eiland.

Maar ook de lokale bevolking kan er wat van: geen rijbewijs, afgeplakte kentekens, geblindeerde ramen, alcohol-, cocaïne en ander drugsgebruik en maar rijden. Nu praten we over de ezels maar regelmatig zijn ook fietsers het slachtoffer. 

Wees dus geen ezel: pak de oorzaak en niet het gevolg aan: namelijk de mensen. Laat de ezels met rust en ga het rijgedrag en de hoeveelheid auto’s aanpakken. Wat zou het eiland dan weer mooier worden. Ik stel voor de stichting Foundation Donkey Protection League opnieuw leven in te blazen, ondanks de moeheid van medestanders die inmiddels de discussies wel beu zijn en aan de hard- en doodrijders toegeven door de natuur op te geven. 

Dr. Sylvia Dermout, (duiker)arts