De serie over de rotonde* die maar geen rotonde wilde worden, leverde veel reacties op. Veel daarvan wezen naar één persoon: de gedeputeerde van ruimtelijke ontwikkeling. Een logische conclusie zo op het eerste gezicht. Ook op het tweede overigens.

Maar een coalitie die jaar in, jaar uit, de ogen dichtknijpt bij de handel en wandel van haar bestuurders, laat zien dat er meer aan de hand is. Dan ontbreekt een moreel kompas.

In de advertentie van het Openbaar Lichaam Bonaire voor de functie van Gezaghebber wordt die term, moreel kompas, gebruikt. In het lijstje met wensen waaraan de nieuwe Gezaghebber moet voldoen, staat het zo:

De gezaghebber handelt eenduidig en transparant volgens algemeen geaccepteerde normen en waarden. De gezaghebber houdt de wettelijke kaders en procedures scherp in de gaten. De gezaghebber heeft een goed ontwikkeld moreel kompas, heeft een voorbeeldfunctie en draagt integriteitsbewustzijn actief uit. De gezaghebber schrikt niet terug om anderen hierop vanuit de verschillende rollen aan te spreken, binnen het bestuurscollege, de eilandsraad, de organisatie of andere partijen die hiervoor in aanmerking komen.

In de afgelopen jaren hebben we geen gezaghebber met de wijsvinger richting een bestuurder zien zwaaien, maar wie weet gebeurde dat achter gesloten deuren. ‘Want hij schrikt er niet voor terug om anderen aan te spreken’, hebben we net gelezen.

Hoe naïef het ook is, van een bestuurder zou je mogen verwachten dat hij of zij een ‘goed ontwikkeld moreel kompas’ heeft. 

Als je een samenleving mag besturen, moet de burger op beschaving, reflectie en ingetogenheid kunnen rekenen.

Nu hoef je geen dik geschiedenisboek te lezen om erachter te komen dat de mens van nature ook andere behoeftes heeft. Ook politici. 

‘Amerika heeft de beste politici die er te koop zijn’, zei de acteur Will Rogers ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw.  Er is niet veel veranderd sindsdien. Met alle gevolgen van dien.  

Naast de beschuldigende vinger richting gedeputeerde, kwamen ook nu weer berichten binnen van ambtenaren die wijzen op de pijnlijke verhoudingen op het werk. 

In het onderzoek van bureau Cactus naar de gebeurtenissen rondom de rotonde op Kaya Amsterdam wordt voortdurend gewezen op de angst van werknemers om met de onderzoekers te spreken.

Al deze signalen laten zien dat het niet om één persoon gaat, maar om een sfeer waarbinnen mensen bang zijn. Bang om hun mond open te doen, bang om hun baan te verliezen.

Het zal je overheid maar zijn.

De nieuwe gezaghebber heeft het volgende vast ook in de advertentie gezien.

Daar staat onder het kopje Verbindend:

De gezaghebber brengt binding binnen de gemeenschap van Bonaire en overbrugt verschillen tussen verschillende groepen om tot samenwerkingsverbanden te komen. Van de gezaghebber wordt nadrukkelijk verlangd tegenstellingen te overbruggen en partijen bij elkaar te brengen met respect voor ieders rol.  

De nieuwe gezaghebber zal op de eerste werkdag langs al die bureaus moeten lopen om te vertellen dat men respect voor elkaar moet hebben.

Ondertussen hoeft hij of zij zich geen zorgen te maken over die rotonde-gedeputeerde. Die heeft zijn portefeuille al overgedragen. Voor alle duidelijkheid: Portefeuille is een leenwoord uit het Frans. In de betekenis van ‘opbergmap(je) voor papieren’ – voor het eerst aangetroffen in 1784.

Zie: https://bonaire.nu/2023/09/06/van-een-rotonde-deel-9-van-lessen-en-conclusies/

Auke van der Berg schrijft sinds 2015 op zijn persoonlijke blog Ikki’s eiland waar hij inmiddels ruim 600 verhalen heeft gedeeld. Zijn eerste boek ‘Ikki’s eiland. De horzel van het koninkrijk I.