In het persbericht van M21 vraagt Amaro Gerard zich af hoe ‘het mogelijk is dat het personeel van alle restaurants en hotels van Europees Nederlandse eigenaren voor 70% uit Europees Nederlandse werknemers bestaat?’

Want stelt de heer Gerard ‘als het toerisme de pijler nummer één van de Bonairiaanse economie is, hoe komt het dan dat degene die daar het minste van profiteert de Bonairiaan is?’

Het Centraal Bureau voor de Statistiek meldde een dag later dat de economie van Bonaire in 2022 groeide met 8,8 procent. Vooral de horeca en de recreatiesector leverden een grote bijdrage aan de groei. 

M21 stelt terecht de vraag hoe het mogelijk is dat geen enkele Bonairiaan op dit niveau werkzaam is als tafelbediende, barman of barvrouw, gastheer of gastvrouw enz., maar wel als afwasser in de keuken?

Onder de noemer Vooruitgang is het voor de Bonairiaan in de afgelopen jaren onmogelijk geworden om een betaalbaar huis te bemachtigen en een behoorlijk maaltijd op tafel te zetten.

Natuurlijk, als afwasser mag je je steentje bijdragen aan het welzijn van de samenleving. Ook mag je een vrolijk dansje opvoeren op feestdagen en is het maar wat mooi dat je in een eigen taal een liedje zingt op gezette tijden.

Niet iedereen vindt dat al deze ontwikkelingen vallen onder het begrip Vooruitgang. Gisteren kreeg ik een e-mail waarin werd uitgelegd dat we het moeten hebben over neokolonialisme. 

‘In plaats van een leger te sturen, komt de voormalige bezetter nu met een volle portemonnee. We mogen dan wel formeel geen kolonie meer zijn, maar we zijn nooit gelijkwaardig geworden.’

Amaro Gerard stelt voor dat de investeerders in de horeca ook moeten investeren in training van Bonairiaanse werknemers. 

Met ‘een ontwikkelings- en trainingsplan voor de Bonairiaan die hier geboren is’ worden de kansen op een fatsoenlijke baan verbeterd, denkt M21.

In het persbericht wordt ook genoemd dat er ‘in het jaar 2024 nog werknemers op Bonaire zijn die in de horeca werken, gerenommeerde hotels meegerekend, voor wie geen pensioen en geen secundaire voorwaarden zijn geregeld.’

Naast al die activiteiten om het eiland wereldwijd onder de aandacht te brengen, mag de overheid zich ook wel eens over dit soort details buigen. 

Je kunt nog zo enthousiast folders maken over ecotoerisme, duurzame landbouwtechnieken, digitale nomaden en andere fratsen, zolang je de Bonairiaan langs de kant laat staan, zijn het mooie praatjes. Niet meer en niet minder.

Natuurlijk, het beleid van de overheid richt zich op meer dan materiële welvaart en economische groei.

Maar een lege maag hoopt op eten. 

Die praatjes komen wel bij de nazit.