Hoewel het zittende bestuurscollege naar alles en iedereen probeert te wijzen om te betogen dat het op valse en op oneigenlijke gronden is weggestuurd, zou ik willen beweren dat niks anders dan arrogantie van de macht heeft geleid tot het vertrek van de twee UPB en één MPB gedeputeerde.

Terwijl ik het opschrijf besef ik mij ook gelijk dat dat eigenlijk maar ten dele waar is. De UPB, die na de verkiezingen met een zetel extra terugkwam in de eilandsraad stelde zich juist niet arrogant op. Van James Kroon -love him or hate him- weet je wat je kan verwachten. Gedeputeerde Jolinda Craane kwam wat onzeker uit de startblokken, maar had in ieder geval nog een natuurlijke charme en een zekere gunfactor.

Nee, de arrogantie zat -en zit- hem bij de MPB. Naar mijn stellige overtuiging is het daar ook vanaf het begin misgegaan. In tegenstelling tot wat het volkslied van Bonaire wil geloven, is er namelijk niks ‘humilde’ aan de MPB en zeker ook niet aan haar partijleider, tevens gedeputeerde, Hennyson Thielman. 

Een allereerste minpunt van de MPB is het totale onvermogen tot introspectie. Hoewel de partij de afgelopen jaren achteruit kukelde van 4 naar nog maar 1 zetel, ligt het frappant genoeg nooit aan haar. Daisy Coffie is een zetelroofster, Nina den Heyer is onbetrouwbaar en Cyrill Vrolijk weet niet wat hij doet. Dat, althans, is de lezing van de blauwe partij.

Maar Daisy Coffie weet heel goed wat ze doet. Niet alleen nam ze haar zetel mee, maar ze won hem, samen met de andere mensen achter de M21, ook terug bij de verkiezingen. Dat betekent dat een deel van de kiezers in haar een nieuw, of in elk geval anders geluid hoort dan bij de MPB. 

Nina den Heyer, bij de vorige verkiezingen nog hét stemkanon van de MPB ging niet ‘toevallig’ weg bij de partij. Ook niet omdat ze onbetrouwbaar is. Ze ging weg omdat ze zich niet langer kon vinden in de uitgangspunten en de principes van de partij, of beter gezegd het gebrek aan de naleving van haar bij oprichting vastgelegde principes. 

De arrogantie van de MPB was duidelijk zichtbaar na de verkiezingen van maart 2023. Na die verkiezingen werden de PDB en M21 gezien als de morele winnaars. Als een signaal dat de burgers van Bonaire een andere richting in wilden slaan. Maar de MPB en -in dit geval ook de UPB- hadden daar geen boodschap aan. 

Volgens de twee partijen konden alléén zij een stabiele coalitie vormen en dus zorgen voor bestuurlijke rust op het eiland. Ook alléén zij konden, naar hun stellige overtuiging, zaken bewerkstelligen die voor het eiland belangrijk zijn. 

Hoewel ik werkelijk heel veel voorbeelden van de arrogantie bij MPB zou kunnen aanhalen, wil ik drie specifieke zaken benoemen. De eerste is de gang van zaken omtrent de goedkeurende accountantsverklaring van het OLB. Hoewel op zich een mooie prestatie, ontstond er al snel discussie over het woord ‘onrechtmatigheid’. De accountant constateerde dat er sprake was van begrotingsonrechtmatigheid, doordat op bepaalde posten -vooral als het gaat om de inhuur van externe krachten en een senioriteitsregeling- veel meer was uitgegeven dan op correcte wijze begroot. De MPB en sommige van haar aanhangers die duidelijk beter wisten, wilden doen geloven dat onrechtmatig niet betekent wat het letterlijk zegt: ‘niet conform de wet, dan wel niet conform de regels’.

Het tweede teken van arrogantie is de gang van zaken rond de bouwvergunning van Hype Event Management. Een bedrijf van Hennyson Thielman en zijn vrouw, dat formeel door zijn vrouw gerund wordt. Of dat echt zo is, laat ik even buiten beschouwing. Maar Thielman beweerde -ten onrechte- in het eilandelijke parlement dat het bedrijf over alle vergunningen beschikte, terwijl dat duidelijk niet zo was. En dat wist hij. In plaats van -al was het achteraf- ruiterlijk toe te geven dat hij de eilandsraad iets te optimistisch, dan wel te rooskleurig informeerde, werd iedereen die vond dat Thielman verkeerd had gehandeld, uitgemaakt voor rotte vis en publiek verketterd. 

Het derde teken van arrogantie was de onbeschaamde inhuur van de halve kandidatenlijst van de MPB binnen de directie R & O. Hoewel de zogenaamde Overeenkomsten van Opdracht (OVO’s), waarbij externen voor een royaal bedrag werden ingehuurd bijna iedereen al in de eerste bestuursperiode een enorme doorn in het oog was, zag de MPB er geen kwaad in. Sterker nog, bij deze nieuwe bestuursperiode werden er nog meer OVO’s vergeven en bijna allemaal aan partijgetrouwen van de blauwe partij. 

‘Hoogmoed komt voor de val’ is een bekend gezegde. Naar mijn stellige overtuiging zijn het dan ook niet de ‘sluwe Clark Abraham’, de ‘zetelroofster Coffie’ of de ‘verdwaasde Vrolijk’ die het bestuurscollege de das omdeed. Het was en is de arrogantie van de MPB. 

Politiek commentator Arthur Sealy voorspelt dat de MPB nu dood zal bloeden en helemaal van het toneel verdwijnt. Indien de MPB -ook na dit alles- nog steeds niet in staat is kritisch naar zichzelf te kijken en lering te trekken uit gemaakte fouten, dan kan hij wel eens gelijk gaan krijgen. 

Zoals altijd, is ook hier weer ‘tijd’ de beste leermeester.