Het aantal Kamerleden dat niet terugkomt na de November-verkiezingen neemt iedere dag toe.

Kenners vrezen dat er met het vertrek van al die volksvertegenwoordigers veel ervaring en kennis verloren gaat. Een conclusie waar mijn buurman van 81 vraagtekens bij plaatst.

‘Alsof we er zo goed voorstaan’, begint hij zijn betoog.

Nu ken ik buurman al langer dan vandaag dus ben ik voorbereid op een heldere analyse van twaalf jaar Rutte. Ook zijn hond gaat alvast languit op de stoep liggen.

‘Kijk nu es naar de afbraak van de zorg, de problemen op de woningmarkt, de steeds grotere kloof tussen arm en rijk. Wat hebben die Kamerleden eraan gedaan om dat te keren?’, vraagt hij zonder een antwoord te verwachten.

‘Natuurlijk’, gaat hij verder, ‘waren er ook mensen met de goede mentaliteit, maar die zijn toch de roepende in de woestijn. Hun inzet kon niet voorkomen dat het land er beroerd voor staat.’

Buurman schudt zijn hoofd. 

‘Misschien is het wel goed dat er nieuw bloed in de Kamer komt’, zegt hij dan. 

Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Ook zijn hond gaat verbaasd rechtop zitten.

Gelukkig heeft buurman direct spijt van deze gedachte.

‘Al is dat natuurlijk onzin’, herstelt hij zich, ‘wie gaat er nu de politiek in? Dan heb je toch hoogmoedswaanzin?’

Voor ik kan vragen wat een mogelijk alternatief is, bromt buurman somber: ‘Dat we nog steeds niks beters hebben bedacht.’

De hond maakt een zacht huilerig geluid.

‘We gaan naar huis’, besluit buurman. 

Zijn hond staat op en kijkt me wat droevig aan. 

‘Heb jij dan iemand waarvan je het jammer vindt dat hij of zij de Kamer verlaat’, zegt buurman terwijl hij de boodschappentas pakt.

‘Ja’, zeg ik, lichtelijk aarzelend, ‘ik vind het jammer dat mevrouw Wuite de Kamer verlaat.’

‘Wie is dat?’, vraagt buurman.

‘Een mevrouw die bijvoorbeeld Caribisch Nederland een warm hart toedraagt.’

‘O ja, dat is jouw hobby’, zegt buurman wat schamper.

Even overweeg ik buurman te vertellen dat mevrouw Wuite de stem van dat deel van het Koninkrijk is in mijn ogen. Dat zij met inzet probeert aandacht te vragen voor de armoede op de eilanden. En dat zij geprobeerd heeft de discussie over de bestuurlijke verhoudingen binnen het Koninkrijk van nieuw leven te voorzien.

Dat mevrouw Wuite daarnaast ook nog pleitbezorgster is voor de culturele sector, hou ik ook maar voor me. 

Ik geef de hond een aai en wens buurman een mooie dag.

Op weg naar huis vraag ik me af of ik alvast een stukje moet schrijven over het vertrek van mevrouw Wuite. Maar daarvoor is het te vroeg.

Eerst krijgen we nog die verkiezingen. Daarna mogen we ons nog maanden amuseren met formatieperikelen.

Tijd genoeg om over een lofzang na te denken. 

Auke van der Berg schrijft sinds 2015 op zijn persoonlijke blog Ikki’s eiland waar hij inmiddels 700 verhalen heeft gedeeld. Zijn eerste boek ‘Ikki’s eiland. De horzel van het koninkrijk I.