Verschillende ouders waarvan kinderen naar het Liseo Boneriano gaan, waren niet gediend van de oproep van de schooldirectie om mee te doen aan Paarse Vrijdag. Die dag was bedoeld als steunbetuiging aan de LGBTI+ gemeenschap.

Boze ouders vonden dat hun kind naar school gaat om te leren en niet om zich te verdiepen in geaardheid, gender en meer moderne fratsen. 

De voorzitter van de ouderraad legde uit dat het eiland nog niet toe is aan een Paarse Vrijdag. Nog niet, zei ze erbij, we zijn hier conservatiever en rustiger. Daarnaast stelde de voorzitter vast dat alle kinderen welkom zijn op de school, ongeacht hun geaardheid. Daarom is de voorzitter niet tegen Paarse Vrijdag, maar besteedt er aandacht aan buiten de schoolmuren.

Het spreekt voor zich dat door sommigen de Europese Nederlanders als schuldige werden aangewezen. Die willen hun normen en waarden aan de Bonairiaanse samenleving opleggen.

Bij mijn eerste bezoeken aan het eiland werd ik er al een paar keer op aangesproken. ‘Jullie met jullie ethische wetgeving.’ 

Van abortus tot euthanasie tot een huwelijk, anders dan tussen man en vrouw, werden gezien als Europees Nederlandse ideologieën. Niet passend bij de lokale cultuur.

Daar zat ik dan met mijn o zo tolerante en minstens zo progressieve denkbeelden. 

Heb je net begrepen dat je niet alleen rekening met andere culturen moet houden, maar ze ook nog moet respecteren, worden een paar van je ideeën waarvan jij denkt dat ze goed zijn voor de mensheid, weggezet als foute boel.

Eerst heb je de neiging om het droeve verhaal van mijn vriend Willem te vertellen. Willem kwam uit een klein dorpje in Zuid-Holland. Op zijn zeventiende vertelde hij zijn moeder dat hij verliefd was. Op een jongen. Na een paar gesprekken met zijn ouders werd hem verteld dat hij niet meer thuis hoefde te komen. Nooit meer. Terwijl bij de ingang van de dorpskerk ‘God is liefde’ stond.

Dan bedenk je dat je erop kunt wijzen dat als een samenleving een keuze maakt die misschien niet bij jouw levensvisie past, het niet inhoudt dat jij daarnaar moet leven. 

Uiteindelijk bedenk je dat al die praatjes vermoedelijk weinig zin hebben. 

Ja, soms komt het goed.

Nadat Willem zijn vader overleden was, werd hij gebeld door zijn zus met de vraag of hij toch nog contact wilde met zijn moeder. 

Natuurlijk ging Willem op bezoek. Gevolgd door nog veel goede jaren.

‘Vader was er nog niet klaar voor’, was de uitleg van zijn moeder.

Een wetgever kan en mag geen rekening houden met de vaders van de Willems. Maatschappelijke organisaties kunnen dat wel. Niet door al die kleurige Vrijdagen af te schaffen, maar door te praten en te overleggen. 

Tolerantie en begrip liggen nu eenmaal niet in de rekken bij Van den Tweel.