Door Harald Linkels

Commentaar
Hoewel het allereerst en bovenal het zittende Bestuurscollege is die blaam treft voor het creëren van een totaal onnodige bestuurlijke crisis bij de luchthaven op Bonaire, is de handelswijze van staatssecretaris Knops als het gaat om de benoeming van nieuwe kandidaten voor de Raad van Commissarissen bepaald niet handig te noemen.

Hoewel van Knops en plaatsvervangend Rijksvertegenwoordiger Jan Helmond doortastend optreden mocht worden verwacht bij het benoemen van ongekwalificeerde kandidaten of vermoede politieke benoemingen, laat het zich nu aanzien of 3 lokale professionals op welhaast schofferende wijze opzij zijn gezet.

De criteria die zijn gehanteerd bij het afschieten van de door het BC voorgedragen kandidaten zijn op zijn minst twijfelachtig te noemen. Zo haalt de staatsecretaris in zijn brief aan dat de kandidaten geen van alleen zouden beschikken over tenminste 7 jaar ervaring met het leiden van een onderneming. Maar is dat eigenlijk wel nodig?

Vlieger en Insel-Air captain Franklin Antoin heeft al bijna 20 jaar ervaring als piloot op de luchthaven van het eiland, waar hij vóór zijn aanstelling bij Insel Air vloog voor onder andere Divi Divi Air en hij enkele jaren captain was op de Fokker 100 van Dutch Antilles Express. Misschien dat Antoin niet ‘alles’ weet over het functioneren van een NV, maar hij weet ongetwijfeld wel hoe de afdeling flight operations dient te functioneren, hoe er binnen BIA met vluchtplannen wordt omgegaan en hoe het staat met de kwaliteit van dienstverlening naar de luchtvaartmaatschappijen toe.

Hetzelfde geldt voor Gerald Clarinda, die niet alleen veel weet van de luchtvaart, maar daarnaast ook ervaring heeft als medewerker van de betreffende luchthaven.

Net zo heeft accountant Kumar-Tadvid Piar dan misschien evenmin de gewenste ervaring in het zelf leiden van een onderneming, maar beschikt hij wèl over een academsiche opleiding en weet als accountant ongetwijfeld hoe de jaarrekening van de luchthaven er uit moet zien, wat vanuit oogpunt van administratieve organisatie en interne controle al dan niet toelaatbaar is en hoe budgetten tot stand moeten komen.

Als het gaat om effectiviteit van Raden van Commissarissen wordt steeds gehamerd op het belang van diversiteit, zowel als het gaat om leeftijd, als waneer het gaat om het type expertise dat elke kandidaat met zich meebrengt.

Het onthouden van goedkeuring aan de drie betrokken kandidaten geeft precies het verkeerde signaal af. Het Bestuurscollege koos nu juist eens niet voor een politieke benoeming, maar ging op zoek naar lokale, Boneriaanse professionals die hun sporen op hun eigen gebied ruimschoots hebben verdiend. Wat Knops en Helmond lijken te hebben gemist in hun analyse is het feit dat betrokkenen, naar de eigen maatschappij toe, wel degelijk beschikken over geloofwaardigheid.

Daarnaast doemt het afschrikwekkende beeld op dat, hoezeer men lokaal ook bekend staat als (integere) professional, alleen mensen van het “old boys’ network” in aanmerking kunnen komen voor benoeming als commissaris bij een instelling als BIA. Dat betekent in casu òf het hebben gehad van een politieke carrière (bij voorkeur in de Haagse politiek), ofwel een arbeidsverleden bij de KLM dan wel bij Schiphol wat (vooral door Nederlanders zèlf) wordt gezien als het summum in de luchtvaartwereld.

Commissarissen moeten ‘smoel’ hebben
Analyzes van effectief bestuur laten zien dat directeuren en raden van commissarissen naar de achterban ook de nodige “smoel” moeten hebben. Ofwel: herkenbaar moeten zijn voor de achterban die zij vertegenwoordigen in een organisatie. Antoin, Clarinda en Piar hebben dat. Het zoveelste vriendje van deze of gene minister, staatssecretaris, KLM- of Schiphol-directeur hebben dat, naar de bevolking en het eiland, totaal niet.

De actie van Helmond en Knops leidt er daardoor toe dat het beeld wordt gecreerd dat niet alleen objectieve criteria van belang zijn bij het benoemen van commissarissen in een organisatie als BIA, maar vooral ook of men wel de juiste (Nederlandse) contacten heeft. Dat is onverstandig.

Knops en Helmond hadden er beter aan gedaan de in potentie veelbelovende (jonge, maar deskundige) kandidaatcomissarissen aan te doen vullen met wat oudere en derhalve meer ervaren bestuurders. Dan had iedereen gewonnen. Nu juist heeft iedereen verloren en zijn met name drie lokale kandidaten, met elk best het nodige in hun mars, onnodig beschadigd en voor het eigen volk te kijk gezet.