Onlangs maakte Desiree Coffie, “Zeg maar Daisy hoor!”, bekend met haar beweging M21 mee te doen aan de volgende verkiezingen. Nu is ze nog de leider van haar eigen Frakshon Coffie. Inmiddels is ze alweer zes jaar actief in de politiek en wil ze alleen maar meer bereiken op Bonaire. “Ik word onrustig als ik niets te doen heb.”

“Tot 2015 ben ik eigenlijk nooit geïnteresseerd geweest in de politiek. Ik werd weleens gevraagd door traditionele partijen om iets voor hun partij te gaan doen, maar daar heb ik nooit gehoor aan gegeven. Al dat politieke gedoe, niets voor mij. Al helemaal op Bonaire omdat hier politiek heel traditioneel werd bedreven.

Het veranderde toen ik MPB tot stand zag komen en hun groep van dichtbij meemaakte. Ik dacht: hier voel ik mij wel thuis. Met deze groep kunnen we wel veranderingen teweegbrengen. Vanwege m’n beroep, ik ben logopediste, kreeg ik de opdracht om de kandidaten van MPB te interviewen voor de verkiezingen. Het waren 50 kandidaten en ik deed er iedere week eentje. Zo ben ik een heel jaar bezig geweest met het interviewen. Mijn interesse voor politiek was aangewakkerd.

Je wordt ook ouder. Je kunt aan de kant blijven staan en bekritiseren, maar je kunt ook iets gaan doen. Dat was toen mijn intentie om de politiek in te gaan.

Ik krijg energie van kinderen

Voordat ik begon aan de politiek was ik al wel maatschappelijk actief. Ik was leidster van de zondagsschool van de kerk en organiseerde veel activiteiten zoals speurtochten voor kinderen. Bij de Maria Höppner-stichting vingen we uithuisgeplaatste kinderen op; dat gebeurde daarvóór nog niet. Vanuit de kerk was ik actief in de buurt en in de kerkenraad. Maar eigenlijk altijd was ik bezig met de jeugd. Huiswerkbegeleiding, naschoolse opvang en sporten, noem maar op. Met kinderen werken vind ik gewoon heel erg leuk.

Mijn moeder deed ook al allerlei activiteiten voor jongeren zoals handenarbeid, bewegingslessen en kinderprogramma’s op de radio. Ze was ook heel actief op maatschappelijk vlak bij bijvoorbeeld de scouting en het vakantieplan. Zo ben ik ermee opgegroeid.

Ik kom zelf van Sabana. M’n vader is van Playa Grandi en m’n moeder van Rincon. De weekenden brachten we daar met familie en vrienden door. Er waren eigenlijk altijd heel veel kinderen bij ons thuis. Er woonden een heleboel families met kinderen in de straat. Verstoppertje spelen deed je niet in de tuin, maar in de hele buurt! Het liefst ’s avonds want dan zag je elkaar zekerste weten niet!

In de zomervakantie gingen we altijd twee weken kamperen bij de scouting in Rincon met de groep van de naschoolse opvang. Het was eerst drie weken, maar toen was ik daarna zo plat en hebben we het ingekort! Daar aan de voet van de berg zaten we op een mooi terrein waar we tenten gingen opzetten met 50/60 kinderen. We deden daar van alles. Zwemmen in Slagbaai, kajakken bij Lac en lekker barbecueën.

Helaas kon ik het niet meer naast de politiek organiseren en moest ik ook al stoppen met de huiswerkbegeleiding. Ontzettend jammer. De kinderen hebben het leuk en de ouderen hebben even rust. Ik was blij dat te mogen organiseren. Je krijgt er energie van.

Gisteren was ik dus een koffie aan het drinken en de jongen die me hielp, kende ik ergens van. “Goedemorgen juffrouw! Wat wilt u eten, juffrouw?” En ik dacht: was het huiswerkbegeleiding, naschoolse opvang of toch het kamp? Mijn mind was echt aan het draaien. En opeens: “Ben jij dat Denzel?!” En hij: “Jawel juffrouw!” Nou die jongen was zo lang als een lantaarnpaal! Vanaf zijn zevende was hij bij ons op de naschoolse opvang geweest en mee kamperen en nu kwam ik hem weer tegen. Zo leuk om die ontwikkeling te zien. Toen ik wegging, riep hij nog: “Wanneer gaan we weer kamperen?”

We weten allemaal wat niet kan, laten we ons richten op wat wél kan

Ik ben niet zo iemand die steunt op andere mensen. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is dusdanig groot, mijn werk houdt me gewoon bezig. Ik sta heel vroeg op en dan loop ik mijn planning door. Ik wil ook al m’n uren van de dag halen. Zodra ik daarmee klaar ben, ben ik alweer aan het plannen voor de dag erop of de week erop.

Zo nu en dan kan ik moe zijn van het geheel en dan ga ik naar huis. Airco aan, gordijnen dicht en dan kruip ik lekker in bed. Maar dan kan ik niet slapen hè. Want dan lig ik daar in bed en dan draait het in mijn hoofd: Dit en dit moet allemaal nog gebeuren en de klok tikt door! Dan stap ik uit bed en schuif ik achter m’n laptop. Als alle doelen van de dag zijn gehaald en er niets pending is, dat ik dingen nog moet doen, dan kan ik wel rusten.

Ik ben positief ingesteld en hou er niet van om te horen: dit lukt niet, dat gaan we niet doen. Nee. We weten allemaal wat niet kan, laten we ons richten op wat wél kan.

Zo werd ik langzaamaan een bekende Bonairiaan, hopelijk ook een geliefde!

In de politiek op Bonaire ben je zichtbaar: ik word overal herkend! Nu was ik al bekend, want ik was vroeger de enige logopedist op het eiland. Ook natuurlijk de kinderopvang, verenigingen en de kampen. Al vanaf het prille begin ben ik betrokken op het eiland. De eerste periode als logopedist heb ik me heel erg gericht op mijn praktijk. Ik begon om 7 uur ’s ochtends en ging door tot 10 uur ’s avonds. Toen had ik niets anders te doen, maar ik vond het werk ook echt leuk. Naarmate ik meer bezig was op de scholen, leerde ik ouders kennen. Daarna startte ik de naschoolse opvang en de huiswerkbegeleiding. Later nog de verenigingen. Het groeit vanzelf. Zo werd ik langzaamaan een bekende Bonairiaan, hopelijk ook een geliefde!  

Tot nu toe, als ik eerlijk ben, krijg ik nooit echt een negatieve reactie. Het gebeurt weleens dat aanhangers van mijn vorige partij zeggen: Daisy, wat je nu doet, had je bij ons in de partij moeten doen! Maar dat is eigenlijk ook een compliment. Er waren mensen die me mijn overstap kwalijk namen, maar ik heb het heel duidelijk uitgelegd. Het was een principieel besluit. Als je een beslissing gaat nemen over mijn persoon, niet alleen over mij maar over ieder persoon, dan doe je dat niet achter de rug van die persoon om. Dan doe je dat met die persoon. Zonder overleg, als je het gewoon komt mededelen, dan vind ik dat respectloos naar die persoon toe. Beslissingen maak je samen. Het overgrote deel van de aanhangers begreep mijn keuze. We kunnen er niet in blijven hangen, we maken er het beste van. De banden met MPB zijn er, terug ga ik alleen niet. Ik zou de meesten nog wel uitnodigingen voor mijn verjaardag.

In de toekomst kunnen we samenwerken, maar ook met de andere partijen. Dat is afhankelijk van de punten. Ik ben bereid om met iedereen te praten. In de politiek moet je soms wat water bij de wijn doen, maar ik wil niet het waterigste deel!

De bestuurscultuur moet naar mijn mening totaal gerenoveerd worden

Sinds ik als onafhankelijk raadslid actief ben, richt ik me heel erg op Good Governance, hoe hoort een bestuur te functioneren? En hier moet ik zeggen dat het bestuurscollege er niet in slaagt de pilaren van goed bestuur uit te voeren. Daarom stuur ik ook heel veel brieven aan het bestuur en de gezaghebber met vragen, vragen en nog eens vragen. Helaas kan ik wel zeggen dat we niet zo vaak reactie krijgen.

Daarom dacht ik ook: ik moet een eigen partij opstarten want de hele bestuurscultuur is hier verziekt. Het moet naar mijn mening totaal gerenoveerd worden. Een totaal andere wijze van politiek zien en interpreteren. Ook door het volk. Daar is ook nog veel werk te verzetten. Hoe kijkt het volk naar de politiek. Dat is iets dat wij hier weinig tot helemaal niet doen.

Politiek is hier op Bonaire maar voor een klein groepje dat zich ermee bezighoudt. We hebben nu 70 jaar een eilandsraad en die 70 jaar is volgens mij gewoon copy paste vanaf het allereerste jaar tot en met het 70^e. Het dinosaurustijdperk heeft ons niet verlaten. De gezichten veranderen, maar de inhoud en de bestuurlijke cultuur niet. We zien gewoon dat het niet functioneert. Als we dat niet veranderen, gebeurt er hier niets. We zijn aanbeland in de 21^e eeuw, het wordt tijd om op een ander niveau te gaan werken. We hebben nieuwe systemen en ideeën nodig.

Voor mij is de allergrootste uitdaging het heronderhandelen van de invulling van de huidige staatkundige structuur met Nederland. De structuur, we zijn een openbaar lichaam, is het probleem niet. Die structuur geeft ons heel veel ruimte en flexibiliteit om het zelf in te vullen en oplossingen te zoeken. Onze politici hebben dat alleen nog niet gedaan. We kunnen zelf initiatieven aandragen. Richting de verkiezingen wil ik daarvoor duidelijke plannen bekendmaken. De organisatie moet eerst in orde zijn voordat we echte concrete plannen kunnen komen.

De intentie is dat we ooit alle taken zelf kunnen doen. Nu proberen we dat ook en helpt Nederland waar we het zelf niet kunnen, zoals onderwijs, gezondheidszorg en justitie. De uitgaven aan die posten zijn voor Bonaire veel te groot om zelf te betalen. Het is goed dat Nederland daaraan bijdraagt. Ik vind wel dat wij daarin meer inspraak mogen hebben. Er mag meer rekening gehouden worden met onze situatie. Zodra je gaat onderhandelen over zo’n akkoord moet je kijken naar ons. Hoe het hier gaat. Ik vind het gek dat we geen invloed hebben op de besluiten van de ministeries, wij willen meepraten.

Ooit was er een ambtenaar die, toen het probleem met vervoer en transport op Saba op tafel kwam, een container fietsen naar Saba wilde sturen. Nou, ben je ooit op Saba geweest? Niemand fietst daar! Dat zegt wel iets over het besef van onze situatie. Hoeveel weten ze in Den Haag nu van ons?

Het is 2021!

We moeten vanaf de basis beginnen. Dat betekent dat we bij de jeugd moeten beginnen. Voor veel Bonairianen is het nu Chinees. Ik neem het mensen niet kwalijk, politici dragen zorg om deze kennis bij het volk terecht te laten komen. Maar ik snap dat sommige politici liever een afhankelijk volk willen, dat zich niet bewust is van de politiek en het bestuur. Mensen hier zijn te stil.

De oudere generatie heeft de ervaring, maar de jeugd heeft de toekomst. Ze mogen niet genegeerd worden. Laten we iets nieuws proberen, give it a try! Geef de jongeren een kans. Dat is een van de belangrijkste punten van M21.

Momenteel is M21 nog een beweging, halverwege volgend jaar willen we een partij zijn. Tegen die tijd zullen we ook kandidaten hebben. Daar hebben we nu nog niks aan gedaan; we zijn echt nog bezig met onze beweging vormgeven en de organisatie opbouwen.

De richting is al bepaald, we zijn een sociaal-liberale partij. We zetten in op vernieuwing, jongeren, innovatie, inclusiviteit en brede participatie van het volk. Als je homo bent, immigrant, eilandskinderen en Europese Nederlanders, iedereen is welkom. Ben je homo? Dan verwacht men dat je achter het gordijn gaat staan zodat ze je niet zien. Kan niet. Het is 2021! Iedereen heeft het recht zichzelf te zijn. Iedereen hoort erbij, dat is inclusiviteit.

We willen vernieuwing brengen in alles. In de politiek, in de structuur, in de samenleving. Heel vaak krijg je te maken met de huidige politici die taken niet willen uitvoeren vanwege persoonlijke banden. Men zou hier het persoonlijke meer van het zakelijke moeten scheiden. Daar kunnen we echt een hele grote verandering teweegbrengen. In de politiek moet je naar de toekomst kijken. Hier zie je heel vaak dat bestuurders geen impopulaire beslissingen durven nemen. Als je dat niet wilt, hou de eer dan aan jezelf. Laat iemand het doen die het wel aandurft.

Er is heel veel werk aan de winkel. Hier kunnen en moeten we heel veel doen. Ik geef het niet op en ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken.”