“Als er iets misgaat, then it is what it is. Ik ga me er niet teveel op concentreren. Je weet niet wanneer je doodgaat dus je moet elke dag vrolijk zijn en goed zijn voor je medemens. Als je goed voor iemand doet komt het sowieso bij je terug.”

Inspirerende woorden van een bijzondere jongen. Davidlee Winklaar is 25 jaar oud, kickbokser en heeft als eerste Bonairiaan meegedaan aan de WAKO Pan American Championships. Niet alleen heeft Davidlee deelgenomen, ook is het hem gelukt om de titel te bemachtigen.

Vanaf het moment dat Davidlee binnen komt lopen straalt hij rust uit. De jongen is, in tegenstelling tot de ruige vechter die je ziet in de ring, heel zachtaardig en vrij rustig. Hij vertelt dat hij nachtdienst heeft gehad en ik vraag hem wat voor werk hij doet naast kickboksen. “Ik ben politieagent” zegt Davidlee lachend. Ironisch.

Pan Amerikaanse Kampioenschappen

We beginnen te praten over de Pan Amerikaanse Kampioenschappen in Mexico.

“Er waren zes mensen ingedeeld in mijn klasse -81 kilo. In de eerste ronde moest ik tegen Brazilië, Amerika moest tegen Mexico en Canada moest ook tegen Mexico. De jongen van Brazilië had zijn gewicht niet behaald dus kreeg ik een free pass naar de halve finale. In de halve finale stond ik tegenover Amerika maar dat was vrij snel voorbij. Mijn tegenstander ging binnen 10/20 seconden al knock-out en daarmee was ik door naar de finale. In de finale stond ik tegenover Canada. Canada was een strijder. Hij hield het drie rondes vol maar hij had wel twee keer acht tellen te pakken.”

Ik vraag Davidlee naar het bijzondere onthaal dat hij bij terugkomst op Bonaire kreeg. Brandweerwagens stonden met sirenes te loeien, auto’s toeterden massaal en langs de weg stonden allemaal mensen te klappen. Bescheiden vertelt hij dat hij dit onthaal totaal niet verwacht had maar dat hij het onwijs bijzonder vindt.

Herkend

“Veel mensen kenden me wel al omdat ik de enige kickbokser op het eiland was. Nu dat ik de Pan Amerikaanse kampioenschappen heb gewonnen, wow. Ik word voortdurend aangesproken en ook met mijn werk merk ik het duidelijk. Als ik aankom als politieagent bij een situatie herkennen ze me en ben ik niet die vervelende agent. Het negatieve gedeelte wordt meteen geskipt. Ik vind het onwijs leuk dat ik word herkend maar soms ook wel een beetje lastig. Als ik ga stappen bijvoorbeeld, moet ik altijd oppassen wat ik doe en zijn er heel veel ogen op mij gericht. Soms vind ik het moeilijk als ik veel haast heb en mensen me aanspreken. Ik wil mensen hun tijd geven om alle vragen te stellen die ze willen stellen en om een foto te maken, maar als ik haast heb is dat soms moeilijk. Ik wil lief blijven voor iedereen, humble.”

Voor Davidlee bekend werd waren het vooral de mensen die in de kickboks wereld zaten die hem aanspraken. Nu zijn het vaak mensen die eigenlijk niet veel af weten van de sport. Zij stellen hem vragen over de sport en willen er meer over weten.

“Dat is mijn doel, ik wil de kickboks wereld groot maken zodat meer mensen weten hoe de sport in elkaar zit. Sommige mensen hebben een heel slecht beeld over vechtsporten, bijvoorbeeld dat wij kickboksers heel agressieve personen zijn. Vaak is het juist andersom, zijn wij buiten de sport om totaal niet agressief en juist heel rustig. Het ligt ook wel aan jezelf. Als je je heel agressief gedraagt op straat bevestigd dit het negatieve beeld wat veel mensen van kickboksen hebben. Ik gedraag me precies als hoe ik ook zou doen als ik dit allemaal niet had. Ik vind het belangrijk dat je aardig en goed bent voor je medemens want als je dat doet krijg je het ook weer terug.”

Het begin 

“Sinds kleins af aan houd ik al van vechten. Op school moesten mijn vader en moeder elke vrijdag naar school komen omdat ik doordeweeks voor chaos op het schoolplein zorgde.” Toen ik twaalf was stuurden mijn ouders me naar de karateschool van mijn oom. Toen ik zeventien was vond ik het te saai worden, ik wilde gewoon gaan kickboksen. Mohamed Kamal, Tyrone Spong en Nieky Holzken waren toen, en nog steeds, mijn idolen. Ik wilde zó graag kickboksen maar dat kon niet hier op Bonaire. Een jaar erna ben ik naar Nederland gegaan om te studeren. Ik bleef een jaar maar ik vond de studie niet leuk en ik had ontzettende heimwee. Eenmaal terug op het eiland ben ik gaan solliciteren bij de Koninklijke Marechaussee waar ik in opleiding ging.”

Davidlee valt even stil en begint dan weer door te vertellen, een bijzonder verhaal staat mij te wachten.

“Op een dag reed ik op de Kaya Grandi toen ik tegenover Digicel iemand zag lopen die aan het zoeken was naar iets. Ik zag hem met duidelijke vraagtekens om zich heen kijken. Ik stopte en vroeg hem waar hij naar op zoek was. De man zei dat hij een kapper zocht en ik zei dat hij in kon stappen, ik zou hem er wel heen brengen. Dat was de eerste ontmoeting met mijn coach. In de auto waren we aan het praten en hij vroeg me of ik hier woonde. Ik vertelde hem dat ik hier woonde, dat ik net uit Nederland terugkwam en nu bij de Koninklijke Marechaussee werkte. Op mijn beurt vroeg ik aan hem wat hij hier deed. Hij vertelde dat hij hier was om te werken. Uiteindelijk vroeg hij of ik aan sport deed en ik zei dat ik in Nederland was begonnen met kickboksen bij Hans Vos, maar dat er hier niks was om de sport verder te beoefenen. Hij reageerde enthousiast dat hij in Nederland les had gegeven en vroeg of ik het leuk vond om samen te gaan trainen. Dat leek me hartstikke leuk en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Ik zeg ook altijd tegen zijn oom dat hij helemaal niet voor hem naar Bonaire is gekomen, maar voor mij! Het heeft zo moeten zijn.”

Hij moet lachen en ik laat het bijzondere verhaal op me inzinken. Ondertussen vertelt hij gepassioneerd verder over zijn grote liefde en hoe het allemaal is begonnen.

“Tegenover het douanekantoor begonnen we te trainen op straat. Hij had een paar handschoenen bij zich die ik mocht lenen en we begonnen met de basis van de sport. Na een paar maanden vocht ik mijn allereerste wedstrijd. Ik verloor. De wedstrijd erna won ik en de derde wedstrijd verloor ik weer. Dit is tot nu toe de laatste keer geweest dat ik heb verloren. Ik heb vijftien wedstrijden gehad waarvan ik er twee verloren heb en dertien gewonnen. En nu zijn we hier!”

Schema

Ik vraag hem hoe zijn leven er nu uitziet. Het is wel duidelijk dat deze jongen super gemotiveerd is en een heel strak schema heeft.

“Ik train twee tot drie keer per dag. Om op dit niveau te komen en te blijven eist heel veel van je. Vanaf ongeveer mijn negentiende ben ik alleen maar in mezelf aan het investeren. Vakantie ken ik niet, nieuwe dingen kopen ken ik niet. Ik koop alleen maar nieuwe sportspullen zoals bokshandschoenen of loopschoenen. Mijn leven is niet bepaald normaal. Al zou ik nu op vakantie gaan naar bijvoorbeeld Aruba of Curaçao, dan ben ik geen typische vakantieganger. Ik moet sowieso één keer per dag naar de gym om te trainen en als ik ergens zou lopen kijk ik alleen maar naar sportspullen. Het is een manier van leven geworden. Het is mijn passie en mijn liefde.”

Ik krijg steeds meer respect voor deze jongen en bedenk me dat hij naast het uitvoeren van zijn passie óók nog gewoon een baan heeft. Ik vraag hem hoe hij dat allemaal kan combineren.

“Met werk is het heel moeilijk te combineren. Zeker na het behalen van deze titel wordt het combineren van werk en sport in 2019 heel lastig. Ik ben uitgenodigd voor gevechten over de hele wereld. Landen zoals Hongarije, Taiwan, Peru en Amerika staan op het lijstje. Ik werk dagdiensten, avonddiensten en nachtdiensten. Slapen en rust zijn voor mij heel belangrijk omdat ik anders niet goed presteer op trainingen, maar dat kan erbij inschieten. Soms heb ik een avonddienst die om 00:00 uur is afgelopen en dan ga ik daarna nog hardlopen. Om 01:00 uur ’s nachts ben ik dan nog aan het rennen. Het is écht veel hard work en dedication maar het ligt allemaal bij jezelf. Ik kan wel niet gaan hardlopen omdat het al laat is maar dat betekent wél dat ik één training minder heb gedaan die week. Voor mij is het altijd belangrijk geweest dat ik in mezelf investeer, dat ik train wanneer ik kan en dat ik mijn werk volledig kan doen. Met deze titel besef ik me dat ik keuzes moet gaan maken tussen mijn passie en mijn werk.”

Familie

Goed, werk is dus heel lastig. Dat blijkt en dat is heel logisch. Ik vraag me af hoe zijn familie er dan in staat.

“Mijn familie staat 100% achter me. Van kleins af aan investeren mijn ouders al in me met trainingen, goed eten en het zorgen dat ik op tijd ga slapen bijvoorbeeld. Ze vonden het kickboksen eerst wel heel eng maar toen ze zagen dat ik talent had en dat ik het heel goed deed, vonden ze het helemaal goed en zijn ze super trots. Iedereen helpt me met dingen zoals boodschappen en eten koken, zodat ik meer tijd heb om te trainen. Als ik iemand verlies in de groep mensen om me heen, stort er automatisch ook een stukje van mij in. Dan moet ik meer dingen zelf gaan doen waardoor ik minder tijd heb om te trainen.”

Rust

Het leven van deze 25-jarige lijkt me ontzettend hectisch en druk. Ik heb bewondering voor hem dat hij het allemaal weet vol te houden en vraag me dan ook af hoe hij zijn leven in balans houdt. Rust is ook belangrijk.

“Ik houd niet echt van uitgaan. Drukte in het algemeen houd ik niet zo van. Mensen denken dat ik het alleen maar over trainen en vechten heb, maar ook ik ben een mens. Ik houd van de zee en in mijn vrije tijd vind ik het dan ook fijn om ergens alleen te zitten in mijn auto, met rustige muziek. Soms zet ik hem langs het water en soms ergens anders waar het rustig is.”

God

Na de wedstrijd in Mexico plaatste Davidlee op zijn sociale media: “Ik stond in de ring, met Bonaire in mijn hart en God maakte de bewegingen voor mij, samen hebben wij het gedaan.” Aan de hand hiervan vraag ik hem naar zijn religieuze achtergrond.

“God is heel belangrijk voor me. Ik geloof dat alles wat er in het leven gebeurt, dat het gebeurt omdat het zo moet zijn. God heeft vanaf het begin een plan voor iedereen en als ik morgen doodga of juist miljonair word, dan is dat zo gepland. Als er negatieve dingen gebeuren moet je niet boos of verdrietig worden maar jezelf herpakken en doorgaan. Uiteindelijk zijn alle dingen die gebeuren een les waar je alleen maar van kunt leren. Ik bid elke dag en ga elke zondag naar de kerk. Als het meer dagen kan probeer ik meer dagen te gaan.

Toekomst

“Over 5 jaar ben ik mijn droom aan het beleven. Dat ben ik nu al, maar dan nóg meer. Ik ben dan veel aan het trainen en aan het vechten. Op mijn dertigste stop ik met kickboksen. Ik wil veel kinderen en vechten is nou eenmaal niet heel goed voor je gezondheid. Ik wil niet dat mijn kinderen een papa hebben die niet meer kan praten of niet meer goed kan lopen. Of ik rijk ben of niet, ik stop. Als ik vervolgens een nieuwe baan moet zoeken dan is dat prima. Ik heb nooit problemen gehad met werken.”

Met deze woorden sluit ik het gesprek af met Davidlee. Ik heb onwijs veel respect voor deze jongen. Zowel binnen als buiten de ring is het een gedreven jongen die weet wat hij wilt en daar voor de volle 100% voor gaat. Er is geen twijfel over mogelijk dat deze jongen het ver gaat schoppen in de kickboks wereld en dat we nog heel veel van hem gaan horen.

Door Guusje van der Leer
Guusje werkt tot 1 februari 2019 als stagiair bij ABC Online media en heeft een passie voor schrijven.