De toeristische sector heeft, samen met gedeputeerde Hennyson Thielman, lang gewerkt aan de introductie van een belastingstructuur die andere belastingen voor de toerist moest vervangen en de basis voor de belastingheffing tegelijkertijd moest verbreden. 

Het idee was overigens niet nieuw, noch afkomstig van dit bestuurscollege. Het was onder meer PDB leider Clark Abraham die enkele jaren terug al pleitte om het hele eiland tot een park te verklaren en daarvoor één belasting bij binnenkomst te heffen. In dat bedrag zou, behalve de normale belasting, ook bijvoorbeeld de nu nog aparte Nature Fee van STINAPA zijn inbegrepen.

Het voorstel, zoals de afgelopen maanden uitgewerkt door de TCB, werd door de meeste partijen als ‘redelijk’ bestempeld. Een eenmalige heffing van 50 dollar per 12 maanden, ongeacht waar de toerist zou verblijven. Daarmee zouden immers ook toeristen die bij familie of vrienden verblijven een bijdrage leveren aan het algemene goed, om nog maar te zwijgen over hen die verblijven in de AirBNB’s van deze wereld. 

Het is treurig te moeten constateren dat de Eilandsraad het voorstel, door het BC met de toeristensector voorbereid, niet alleen heeft gekaapt, maar ook compleet heeft verkracht. En dan ook nog op zulke wijze, dat gerust gesproken mag worden over ’zonder enige compassie voor het slachtoffer’, zoals dat in het Strafrecht heet.

Coalitiepartijen MPB en UPB, wilden -opgezweept door elkaar- blijkbaar niet voor elkaar onder doen. “Het moet geen 50 dollar worden, maar 75 riep Esther Bernabela die -behalve daar waar het ging over haar eigen parkeerplaats vóór de Pasangrahan- nog nooit eerder zó wakker en assertief was. 

“En het moet ook niet eenmalig, maar per keer dat mensen binnenkomen!”, deed MPB-leider Elvis Tjin Asjoe er nog een schepje bovenop. Tjin Asjoe wilde zich natuurlijk niet door zijn collega van de groene partij de kaas van het brood laten eten. Zoveel dapperheid in het eilandelijk parlement zien we niet vaak. 

Voila! Niet alleen is daarmee het bedrag verhoogd met maar liefst 50% dan oorspronkelijk in de bedoeling lag, maar het wordt dat ook nog eens ongelimiteerd geheven. Een echtpaar dat in 2023 voornemens was Bonaire drie maal in een jaar binnen te komen zou volgens het oorspronkelijke voorstel van het BC 100 dollar per jaar kwijt geweest zijn aan Tourism Entry Tax. Conform het door de Eilandsraad aangenomen voorstel is hetzelfde echtpaar nu in datzelfde jaar opeens 450 dollar kwijt. Vierenhalve keer zoveel. Wie kijkt op een dollar meer of minder, niet waar? Achter de schermen viel ook nog het verwerpelijke argument te beluisteren dat toeristen “tijdens COVID toch ook bereid waren soortgelijke bedragen te betalen aan PCR-tests”. Het moet gezegd worden: Zelfs voor deze eilandsraad een wel héél principiële en goed doorwrochte redenering.

De eilandsraad -toch al niet een instituut dat nou heel hoog in het aanzien staat van de bevolking- heeft met haar actie niet alleen in één klap gezorgd voor veel extra inkomsten, maar ook voor héél veel boze mensen. Belangrijk is nog op te merken, dat het niet alleen gaat om boze toeristen, maar vooral om eilandbewoners. Ook voor hun familie en vrienden, wordt een bezoek aan Bonaire opeens op zijn minst tientallen – en in het ongunstigste geval – honderden dollars duurder. 

Maar ook brengt de eilandsraad met haar onbezonnen daad, in één keer een doodsteek toe aan het eilandhoppen, dagtoeristen vanuit Curaçao of Aruba, of de op papier wenselijk geachte ‘Digital Nomads’. Al die mensen willen namelijk niet elke keer 75 dollar per keer betalen om het eiland überhaupt op te mogen. Met alle gevolgen van dien voor de lokale luchtvaartmaatschappijen, taxichauffeurs en anderen die daar geld aan verdienen. 

Hoewel dualisme tussen Eilandsraad en BC toe te juichen is, heeft de coalitie haar ‘eigen’ toerismegedeputeerde een even ondoordacht, onbegrijpelijk als niet verdiend blauw oog bezorgd.

Zo krijgt de uitdrukking ‘Blue Destination’ een wel heel aparte lading.