Door Dick Drayer

Kralendijk/Willemstad – Op 22 oktober 2009, net na vertrek uit Curaçao, valt de motor uit op vlucht DVR014 van Divi Divi Air. Met één motor over besluit piloot Robert Mansell door te vliegen. Twaalf minuten lang lukt het hem om de kist in de lucht te houden, maar door overbelading stort zijn toestel vlak voor de kust van Bonaire in zee. Mansell overleeft de klap niet, negen passagiers wel. Een van hen is Erik Hagedoorn.

“De crash heeft mijn leven totaal veranderd. Ik was een carrière-man, werkte bij bouwmarkt Kooyman, zat in het managementteam. Mijn vrouw Inez zat bij de inkoop en ik vloog tussen de Caribische eilanden. We hadden een nanny voor onze vier kinderen, een tuinman en een schoonmaakster. Dikke auto’s voor de deur. Toen de nanny opbelde dat de oudste zijn eerste stapjes had gezet, zei ik: leuk, maar ik moet vandaag nog naar een meeting.”

En toen kwam de crash. “Ik was compleet de weg kwijt. Het zat niet goed meer in mijn hoofd. Ik maakte met iedereen ruzie. Uiteindelijk is PTSS vastgesteld. Een posttraumatische-stressstoornis. Ben behandeld en als gezin zijn we in 2014 naar Nederland teruggegaan.”

Andere man

Zijn vrouw kreeg een andere man terug. “Zonder haar had ik het niet gered. zoveel geduld. Dat had ze natuurlijk al, want ik wilde altijd alles op mijn manier. Bij Kooyman noemde ze mij minister zero-tolerance. De slagvaardigheid heb ik behouden, maar mijn manier hoeft niet meer zo. En ook niet persé vandaag. Het moeten is ervan af. Je gaat relativeren en ontdekken dat andere zaken dan geld belangrijker zijn.”

Inez heeft korte tijd gedacht dat ze weduwe was geworden. “Toen de motor uitviel, heb ik haar gebeld. Gezegd dat we het misschien niet halen, maar dat ik vanavond gewoon weer thuiskom. Ik voelde dat het nog niet mijn tijd was. Deed voor de zekerheid wel mijn portemonnee met ID in mijn broekzak, voor als ze me later – aangevreten door haaien -zouden vinden. Maar ik deed ook mijn sleutels in mijn broekzak voor als ik weer thusi zou komen. Mijn Van Bommelschoenen hield ik aan omdat ik het te zonde vond die te verliezen. Je redeneert heel raar als je onder stress zit.”

“We werden heel snel opgepikt door bootjes van duikscholen die ons op de kade in Kralendijk zette. Zo snel dat toen de Kustwacht over de crashsite vloog, rapporteerde dat er geen lichamen of drenkelingen in het water dreven. Dat nieuws werd doorgegeven aan Divi Divi, die mijn vrouw belde en meedeelde dat er niemand gevonden was.”

De Onderzoeksraad voor de Veiligheid deed uiteindelijk onderzoek naar de oorzaak van de crash en kwam met vernietigende conclusies. Zowel overheid, luchtvaartmaatschappij en hulpverlening moesten met de billen bloot en ook de omgekomen piloot ging niet vrijuit. Maar bovenal liet het onderzoek ‘een ontluisterend beeld zien van de luchtvaartveiligheid op Curaçao en de hulpverlening op Bonaire’. Curaçao verliest er uiteindelijk zijn categorie 1 status bij de Amerikaanse Luchtvaartautoriteit FAA mee.

Pijn

De crash van vlucht DVR014 heeft nu, 10 jaar later een plekje gekregen, zegt Erik. “Ik was vooral boos op Divi Divi. “Het zijn ervaren vliegers. ze weten de risico’s en hanteerden te lage gemiddelden voor het gewicht van passagiers. Er was een relaxt Caribische sfeertje bij de maatschappij – dat voor mij heel veel charme had – maar ik realiseerde me te weinig dat dat niet kan in de luchtvaart. De meneer achter mij in het vliegtuig had geen reddingsvest onder zijn stoel en kon niet zwemmen. De piloot had geen safety instructions gegeven en hield zich ook niet bezig met ons tijdens die twaalf minuten na het uitvallen van de motor.

Divi divi heeft in het begin weliswaar alle hulp gegeven die nodig was, maar na publicatie van het rapport van de Onderzoeksraad had ik verwacht dat ze zouden toegeven dat ze het verknald hadden. Ik had behoefte aan sorry. Toen dat niet kwam zijn we het juridische gevecht aangegaan en heeft Divi Divi uiteindelijk een schadevergoeding moeten betalen. Maar het ging mij eigenlijk niet om geld.”

Ook bij Germain Richie Durand, mede-eigenaar van Divi Divi is de pijn nog voelbaar. Als ik haar spreek over tien jaar, zegt ze dat ze er nog dagelijks aan denkt. “Ons leven en dat van andere betrokkenen is nooit meer hetzelfde.

“De verwijten, vooral van de passagiers doen zeer, nog steeds”, zegt Germaine. Divi Divi heeft er alles aan gedaan om het leed te verzachten. “Er zijn alleen maar verliezers in deze en iedereen heeft zijn pijn en verdriet. Ik heb een leven voor 22 oktober en een leven erna. Wij proberen ook als gezin het ongeluk een plekje te geven.”

Verbouwen

Erik werkt inmiddels niet meer bij Kooyman. Hij ging er weg in 2013. “Ze hebben me vier jaar lang geweldig ondersteund. Vier jaar waarin ik eigenlijk niet meer presteerde. Ik was operationeel verantwoordelijk voor alle winkels in het Caribisch gebied, maar ik durfde niet meer te vliegen. Nooit hebben ze me onder druk gezet, mij altijd alle vrijheid gegeven. Daar ben ik ze bijzonder dankbaar voor.”

Erik kocht in 2011 een oud pand in de Hoogstraat in Otrobanda om het op te knappen. “Ik droomde er altijd van om een landhuis te bouwen. Na mijn vertrek bij Kooyman en terugkeer uit Nederland in 2015 hebben we meer panden gekocht en opgeknapt.

Ik doe nu wat ik in het diepst van mijn hart altijd heb willen doen: oude panden opknappen en verhuren. Dat is een direct gevolg van de crash op die ene dag in oktober, nu tien jaar terug.”