Door Harald Linkels

De regering van Curaçao en met name Minister Steven Martina lijken opgelucht adem te halen na de selectie van OneLaser als de ‘strategische partner’ die InselAir uit het slop moet halen. Skeptische geluiden over de tot op heden geheel onbekende groep uit Miami, werden door Martina weggewuifd met de verzekering dat de groep toch echt een ‘due diligence’ proces had doorstaan, waarbij onder andere gekeken werd hoe het bedrijf eigenlijk aan haar kapitaal was gekomen. Het zou gaan om een solide groep.

Toch wekt de keuze voor OneLaser verwondering bij hen die enigzins ingevoerd zijn in de wereld van de luchtvaart en lijkt zij, bij nadere analyse, ook aanleiding tot de nodige bezorgdheid. Hoe meer bekend wordt over OneLaser en haar plannen voor ‘het terugbrengen van Insel tot de voormalige glorie’, hoe minder reden er lijkt voor optimisme.

De keuze voor een strategische partner in de luchtvaartwereld wordt vooral ingegeven door de voordelen die een dergelijke partner voor een luchtvaartmaatschappij met zich meebrengt. Zo kan gedacht worden aan toegang tot het netwerk van de strategische partner, diens materieel, of inkoopvoordelen door gezamenlijk op te trekken bij de aankoop van bijvoorbeeld vlieguigen en de inkoop van brandstof. Door schaalvoordeel kunnen daarmee besparingen worden bewerkstelligd. Een andere reden voor het aangaan van een strategische partnership is bijvoorbeeld toetreding tot een loyaliteitsprogramma van de beoogde partner.

Zo ging het voor onze begrippen zeer grote Avianca recent nog een strategisch partnership aan met de Amerikaanse gigant United Airlines. Avianca verwacht daar schaalvoordelen van, een aanvulling op haar eigen routenetewerk in Latijns Amerika en bovendien werken de twee luchtvaartmaatschappijen al samen in het Star Alliance netwerk.

Op de vraag op hoeveel van de bovengenoemde criteria OneLaser scoort, is het verontrustende antwoord: Nul.

OneLaser komt niet verder dan het feit dat het bedrijf over geld beschikt wat zij in InselAir zou willen investeren en wat voormalige ervaring bij een van de directieleden bij de inmiddels ter ziele gegane Venezolaanse luchtvaartmaatschappij Aeropostal.

Maar de plannen van OneLaser, als het gaat om het verstrekken van kapitaal, overtuigen ook niet. Daar waar eerst een bedrag van 20 miljoen dollar werd genoemd als investering door OneLaser, blijkt het nu te gaan om 20 miljoen gulden, of bijna de helft van dat bedrag. Dit terwijl de totale schuldenlast van InselAir, naar verluidt, zo’n 200 miljoen dollar bedraagt. De 20 miljoen gulden die OneLaser in InselAir zou willen steken, is amper 5% van de totale schuldenpositie van InselAir. Daar komt bij dat, zoals de vertegenwoordigers van OneLaser eerder deze week in de lokale media lieten weten, het bedrag van 20 miljoen dollar in de loop van 5 jaar in Insel zal worden geinvesteerd. De feitelijke versterking van het kapitaal van de in surceance van betaling verkerende luchtvaartmaatschappij wordt per saldo, over een periode van 5 jaar, met niet meer dan 1,4% per jaar versterkt.

Nog zorgelijker is naar zich laat aanzien, dat het eigenlijk helemaal niet gaat om (nieuw) kapitaal dat ten goede komt het terugdringen van de schuldenlast of de crediteuren: met het nieuwe kapitaal zullen ook nieuwe uitgaven worden gedaan. Zo denkt OneLaser met het door haar beschikbare geld maar liefst 2 Bombardier Q400 vliegtuigen (2e-hands te koop vanaf een slordige 18 miljoen dollar per stuk), naast 2 oudere-generatie Boeing 737 toestellen die ieder ook ettelijke miljoenen kosten.

Realistisch? Nee, in het geheel niet.

Het enige dat de regering koopt met de ‘strategische’ partner -die in feite pas 3 maanden officieel bestaat- is tijd en uitstel van executie. Indien de bewindvoerder van InselAir aan het eind van de maand augustus geen ‘goed nieuws’ kan melden bestaat namelijk de kans dat de maatschappij, door het Gerecht jammerlijk failliet wordt verklaard.

Nu bestaat de kans dat InselAir, dankzij OneLaser nog wat maanden voort kan hobbelen, voordat het geld alsnog op is en de maatschappij ook haar laatste nog operationele vliegtuig niet langer in de lucht kan houden.

Klinkt dit alles negatief en weinig optimistisch? Ja. Maar dat maakt het niet minder waar. De wens lijkt in deze de vader van de gedachte, als het gaat over de overleving van de lokale carrier. ‘Desperate times call for desperate measures’, luidt een Engels gezegde. De keuze voor het weinig overtuigende OneLaser geeft precies aan hoe wanhopig de tijden zijn.