Kralendijk – Gedeputeerde en stemmenkanon bij de laatste Eilandsraadsverkiezingen Nina Den Heyer, was een van de sprekers tijdens de Masterplan 2030 conferentie die vanochtend in het Courtyard-by-Marriot hotel van start ging.

De speech van Den Heyer keek deels terug op haar eigen jeugd, en deels naar de toekomst.

“Het doet mij zo goed u allen hier aanwezig te zien tijdens deze Kickoff Masterplan2030 conferentie om gezamenlijk de toekomst van Bonaire, onze toekomst, te  bepalen. Jong, oud, man, vrouw, ondernemer, student en ambtenaar, ik zie ze allemaal in de zaal zitten en ik weet dat er thuis ook velen via tv en Facebook meekijken. Dank u allen daarvoor. U toont met deze overweldigende interesse en deelname hoe belangrijk de toekomst van Bonaire voor u is.

Toen ik begon met de voorbereidingen voor deze presentatie vandaag, merkte ik dat mijn gedachten me terugbrachten naar hoe ik als klein kind zelf bijna iedere vakantie op Bonaire was. Ik ben de dochter van een Bonairiaanse moeder en Nederlandse vader die op Curacao geboren is en ben op Curaçao opgegroeid. Ik vond het heerlijk om als kind hier te komen. De ijsjes en frietjes van supercorner  en de kroketten van Bebi ‘monchin kan ik nog proeven. Bonaire gaf altijd het gevoel van vrijheid en veiligheid, een soort magische warme deken gevoel…waarbij men oprecht vriendelijk is en om elkaar geeft.

Op 17 december 2004 ben ik op Bonaire komen wonen. Mijn opa was in die tijd ernstig ziek en ik kreeg een baan aangeboden om bij het eilandgebied te komen werken als beleidsadviseur welzijn. Ik heb in die periode gezien wat het betekende om afhankelijk te zijn van Curaçao. Medicijnen waren er niet omdat de rekening niet was betaald. Als mens hebben we de neiging te vergeten waar we vandaan zijn gekomen, maar dat is voor een andere keer.  Ik ben er nog steeds dankbaar voor dat ik de laatste periode van m’n opa’s leven met hem heb mogen doorbrengen en nog wat wijsheden heb mogen ontvangen.

Een ervan was dat je als vrouw er voor moest zorgen dat je  financieel onafhankelijk was. Mijn moeder heeft dat ook ter harte genomen en was een harde werker. Zij liet mij al op jonge leeftijd zien dat vrouwen op eigen kracht een huishouden kunnen runnen. Zij moest ook wel, want alhoewel mijn vader van goede financiële komaf was, zat hij vaker thuis en genoot hij van het leven. Met andere woorden alcohol en andere genotsmiddelen werden bovenmatig genuttigd!! 

Een van mijn dromen voor Bonaire is dan ook  dat de meisjes en de vrouwen in onze samenleving weerbaarder zijn voor praatjes van “levensgenietende “ mannen, de kans krijgen en pakken en het beste uit hunzelf halen om zo meer te bereiken. 

In onze toch enigszins machocultuur wordt het je als vrouw vaak lastig gemaakt jezelf staande te houden. Maar dames, moeders, vrouwen, meisjes: Geloof in je eigen kracht, bovendien de sleutel en vorming van de toekomstige man hebben we zelf in handen!

Dames als ik een ding mag meegeven: Stop looking for the glass slipper to wear and start looking for the glass ceilings to shatter! 

In mijn tienerjaren was een van mijn beste vrienden de zoon van Miguel Pourier en ik bewonderde zijn vader ontzettend. Ik herinner me dat er een staking was op Curacao en dat alle stakers zich verzamelden bij het prive-huis van de familie Pourier. Het verbaasde me om te zien hoe rustig Miguel Pourier bleef en met hoeveel respect en liefde hij over de stakers bleef praten. In mijn ogen was het zeer onterecht dat de stakers zo met Miguel Pourier omgingen en toen ik hem er naar vroeg gaf hij aan dat iedereen recht heeft om zijn grieven te uiten. Dat hij er van uit ging dat het niet persoonlijk was maar dat het gericht was op zijn rol als bestuurder. Hij leerde me dat politiek of bestuurder zijn een van de meest ondankbare maar toch mooie banen is als je het ook met oprechtheid en eerlijkheid uitvoert. 

Dit brengt mij tot mijn tweede droom voor Bonaire in 2030: een eiland waarbij we met respect, oprechtheid en eerlijkheid met elkaar samenleven, waar inclusiviteit hoogtij viert en niemand wordt buitengesloten, waar degenen die iets komen halen ook iets van gelijke waarde komen brengen, geen spiegeltjes en kraaltjes maar echt iets van gelijke of hogere waarde! Een Bonaire waar we op basis van dialoog elkaar tot grote hoogtes weten te pushen zodat we allemaal een beter leven krijgen.

Ik was 19 toen ik in Nederland ging studeren en werd daar een lid van MAAP, een beweging van Arubaanse en Antilliaanse jongeren om onder andere sociale uitdagingen waar wij mee te maken hadden onder de aandacht te brengen. In die tijd waren er vele issues met drugs. We organiseerden een meeting met de MAAP jongeren en Rita Verdonk, toentertijd de Nederlandse minister van Integratie en Immigratie. Tijdens die bijeenkomst vertelde ze dat ze ervan overtuigd was dat alle Antilliaanse en Arubaanse jongeren naar Nederland kwamen om een scooter en mobiele telefoon te kunnen hebben en als het nodig was het criminele pad opgingen om dat voor elkaar te krijgen. Ik was geschokt door het beeld dat zij neerzette van ons, maar het motiveerde me nog meer om uiteindelijk de politiek in te gaan.  

Na mijn studie vertrok ik dus in december 2004 naar Bonaire om als beleidsadviseur welzijn aan de slag te gaan en bij mijn grootouders te kunnen zijn. Dat vond ik heerlijk! Sinds klein, gedurende de vakanties, nam ze me op sleeptouw langs allerlei oudjes. Ik vond het waarschijnlijk om andere redenen dan haar leuk (snoep en limonade). Zij ging waarschijnlijk om advies te krijgen.  Mijn oma vertelde me altijd om goed naar de ouderen te luisteren, die hadden immers veel gezien en meegemaakt. Ik benhaar daar nog altijd dankbaar voor en het maakt dat ik nu extra hard wil werken om alle ouderen op ons eiland een goede toekomst te kunnen bieden.

In 2013 besloot ik me aan te sluiten bij de MPB. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het was hoog tijd vernieuwing en verbetering te brengen in de Bonairiaanse politiek, zeker na 10-10-10 waarin we een openbaar lichaam van Nederland waren geworden. In mei 2016 werd ik gedeputeerde van sociale zaken, educatie, jongeren, cultuur en gezondheidszorg. Helaas hield de coalitie niet lang stand, maar sinds april van dit jaar mag ik dit mooie ambt weer uitoefenen. Ik doet dat met heel veel plezier en heel mijn hart!

Dat vertaalt zich dan ook in mijn volgende droom voor Bonaire 2030: 

ik zou willen dat met name bejaarden, sociaal zwakkeren en kinderen de basisvoorzieningen hebben zoals we die ook in het Europese deel van Nederland kennen. Het doet me iedere dag pijn te zien hoeveel mensen op Bonaire nog onder de armoedegrens leven. Deze pijn geeft me tegelijkertijd nog meer kracht en volharding om hiervoor te knokken.

Daarnaast wil ik dat kinderen gezond kunnen opgroeien, dat ze niet hoeven op te groeien in armoede of in een huis met agressie of geweld  en dat ze alle mogelijkheden krijgen zich te ontwikkelen binnen hun eigen kracht en kunnen, zodat ze later echt gelijke kansen hebben op een fijn bestaan en iets kunnen betekenen in de maatschappij.

Dit maakt ook dat ik me ook keihard blijf inzetten voor het bestrijden van huiselijk geweld en de oprichting van een Family Justice center, een House of Hope, oftewel een centrum met een multidisciplinaire aanpak om mensen die te maken hebben gehad met huiselijk geweld, uitbuiting of mensenhandel op een zo goed mogelijke wijze te ondersteunen. In de wijken moeten weer de geluiden van lachende kinderen en vrolijke ouderen klinken. 

Tot slot zou ik willen dat we in 2030 het voor elkaar hebben gekregen dat we trots zijn op ons eiland, ons cultureel erfgoed en dat we ons bewust zijn van de waarde van ons cultuur en artistieke en culinaire uitingen ervan.  Dit is ook van groot belang binnen de verdere ontwikkeling van Bonaire als Blue Destination waarbij duurzame economische groei hand in hand dient te gaan met cultuur- en natuurbeheer.

Rest mij niets anders dan jullie allen een hele fijne conferentie toe te wensen en ik kijk erg uit naar al jullie dromen en wensen voor de toekomst van Bonaire in 2030, onze toekomst.”