Elke week schrijft een deelnemer van De Schrijfclub Bonaire een verhaal voor Bonaire.nu. Deze week schrijft Trudi Bijsterbosch-Janson haar verhaal.

Eén met de natuur

Ken je het gevoel dat je ergens midden in de natuur bent en één met deze natuur wordt? Ergens op een rustige plek, zonder mensen. Ver weg van de drukte en het lawaai van de stad. Ik heb dat bijvoorbeeld met Lanzarote. De bergen daar veranderen van kleur. Dit komt door de mineralen die in de oppervlakte aanwezig zijn.  Door de lichtinval, zon, wel of geen wolken, verandert een berg van licht- naar donkerbruin en weer lichter naar oranje. Of van lichtblauw, via paars naar intens diepblauw. De tranen kunnen in mijn ogen schieten van zoveel schoonheid.  “Zou er dan toch een God bestaan.”

Datzelfde gevoel, dat één zijn met de natuur, had ik gisteren toen ik aan de oostkant van Bonaire naar de zee keek. De harde wind joeg de golven hoog op die, achter elkaar met enorm veel geraas en gedonder, stuk sloegen op de rotsen. Het water stoof op als in een spierwitte sneeuwstorm die als een fijne nevel over me heen viel. Ik proefde het zout op mijn lippen. Ik voelde me nietig en klein worden, een speldenprikje. Een onderdeel van deze prachtige overweldigende uitbarsting van geweld. Het lawaai van de aanrollende golven in een ritme van drie, een pauze en dan weer drie achter elkaar raasde door mijn lichaam. Het botsen van de golven tegen de rotsen dreunde in mijn oren en het geluid zocht een weg naar binnen van mijn hoofd naar mijn buik. Automatisch trok ik mijn buik in, wachtend op de volgende lawaai-explosie. Ik had de neiging om mee te deinen met de bewegingen van de golven. “Met zoveel machtsvertoon tegen zo’n klein nietig ietsje als ik moet het niet erg zijn om nu dood neer te vallen,” dacht ik. Ik rukte me los, draaide me om, blij dat ik weer naar huis kon.

Vragen over de schrijfclub? Bel met Luisa Maria: 7950345