‘Ze staan hier eieren te wisselen.’ Vaag registreer ik een vrouwenstem. Ik sta bij het eierenschap in Warehouse. Gewoontegetrouw open ik de dozen. Ik heb leergeld betaald. Het is vaker voorgekomen dat ik met een doos eieren thuis kwam waar een of meer kapotte eieren in zaten. Een beetje zonde van je geld.

Vandaag doe ik het dus weer. Dat controleren van de eieren. Vanuit de eerste doos, die ik open, kijkt een kapot ei mij aan. Een groot deel van de schaal is aan het deksel blijven kleven. Ik zie zelfs het eigeel zitten. Ik open een andere doos. Om het kapotte ei te ruilen voor een ei zonder problemen. ‘Gaat dat tegenwoordig zo?’ hoor ik venijnig achter mij. Ik draai mij om. Van achter haar grote bril kijkt een oude, grijzende dame mij fel aan. Even reageer ik niet. Ahh, denk ik, de opmerking over eieren wisselen van even geleden was dus op mij van toepassing. ‘In deze doos zit een kapot ei, mevrouw,’ zeg ik beleefd terug. Best wel knap van mij. Want eigenlijk ben ik op slag pissig. ‘Zou u een doos met kapotte eieren kopen?’ Ze loopt een stukje verder. En blijft mij zwijgend aankijken. Ze wacht kennelijk ergens op. Schouderophalend draai ik mij weer om en ga verder met mijn missie om een goede doos samen te stellen. De volgende doos, die ik open, heeft een ei te kort. Een lege plek staart mij triest aan. Wat gek, denk ik, zo maar een ei weg. Wat zou daar mee gebeurd zijn? Ook gewisseld voor een kapot ei? Veel tijd om na te denken heb ik niet. Aan de andere kant van mij is een winkelbediende verschenen. Aha, het kwartje valt. De vage opmerking dat ‘ze hier eieren staan te wisselen’ heeft de dame dus gemaakt tegen deze medewerker. Die uiteraard polshoogte komt nemen.

‘Wat bent u aan het doen?’ vraagt hij. Zijn gezicht staat neutraal. Geen oordeel. Gewoon informatief. Zo als dat hoort. ‘Kijk,’ zeg ik. En ik toon hem de doos met het gebroken ei. ‘Dit ei zat in deze doos en die heb ik geruild voor een goed ei uit een andere doos.’ Dan vertel ik dat die doos een ei minder bevatte. En ik toon hem de doos met de lege plek. ‘Die koop ik ook niet.’ De medewerker knikt. ‘Bon,’ zegt hij. En laat het daar bij. Meer is ook niet nodig. Hij gaat de twee dozen compleet maken. En gebruikt daar natuurlijk een derde doos bij. Zo gaat dat tegenwoordig. 

Ik doe een volle doos met goede eieren in mijn winkelwagen. Ik draai mij om. En kijk naar de dame, die deze hele gebeurtenis in gang gezet heeft. Zonder te weten waarom ik aan het goochelen was met eieren. Ze heeft al die tijd, dat ik met de medewerker in gesprek was, staan mee luisteren. Waarschijnlijk benieuwd naar de afloop. Ik wil haar vragen wat ze eigenlijk dacht toen ze mij de eieren zag wisselen. Maar het enige wat ik nog zie, is haar rug. Ze is al aan het eind van het gangpad. Ze heeft eieren voor haar geld gekozen, zogezegd.

Jannet Butter is schrijfster van verhalenbundels over Bonaire: De Knoek heeft duizend ogen, Flamingo’s op brood, De Leguanenvanger en The Ghost of Washikemba.

Verkrijgbaar bij: Addo’s bookstore, Bruna, The Cadushy Distillery, Delfins Beach Resort Bonaire, MG Bonaire en Van den Tweel Supermarkt.