Het jonge gezin loopt vlak voor mij door de supermarkt. Een klein ventje zit in de winkelwagen. Niet in het speciale zitje. Gewoon in de winkelwagen zelf. Af en toe staat hij op. Zijn schoentjes zien er schoon uit. Van afstand, dat wel. En zijn moeder zal het gecontroleerd hebben. Zijn oudere zusje schoddert rond. En komt in het pad terecht waar onder andere tijdschriften en slippers zijn. En een groot deel van de slippers is op ooghoogte van de kleine dame. Wat zeg ik? Ze moet zelfs nog bukken om ze beter te kunnen bekijken. En dat doet ze dan ook. Niet alleen kijken. Want Mickey Mouse staat er op. Dat moet je wel pakken. Dus grabbelt ze er op los en loopt naar haar ouders. ‘Nee, leg maar terug Carolina,’ zegt pappa. Maar mamma is het niet met hem eens. ‘Ach Sean kijk, ze zijn met 25% korting,’ zegt ze. Ze lopen terug naar de plek waar de slippers thuishoren. En leggen de meeste terug. Eén paar haalt mamma van elkaar af. Dat kost even moeite. Want ze worden bij elkaar gehouden door zo’n irritant plastic clipje. Mamma trekt de schoentjes van Carolina uit. En doet de slippertjes aan haar voetjes. Stralend wil ze weglopen. Maar dat valt nog niet mee. Carolina is het duidelijk niet gewend. ‘Kom maar,’ zegt mamma, ‘dan gaan we een stukje lopen.’ Haar schoentjes verdwijnen in mamma’s handtas. En het gezin verdwijnt uit het gangpad met de slippers. Ze gaan verder de winkel in. Er moet kennelijk goed geoefend worden voor tot de aankoop van de slippers wordt overgegaan. 

De kleine loopt er na een tijdje nog steeds onwennig op rond. Kijkt telkens naar beneden. Ze bukt. Haar vingertje gaat over het blauwe bandje. Mamma heeft ook de kortingsticker van de zool losgepeuterd. Voor straks bij de kassa, denk ik. En Carolina mag ze alvast aanhouden. Misschien krijg je wel een enorm gekrijs als ze haar nieuwe slippers moet verruilen voor haar oude schoentjes. Leg het maar eens uit dat er eerst betaald moet worden. Niet dan? Dat gaat geheid verloren in ontroostbaar verdriet. Gekrijs en alle ogen op je gericht.

Een tijdje later sta ik schuin achter het stel bij de andere kassa. Hun boodschappen liggen op de loopband. ‘Het prijskaartje?’ vraagt Sean. Mamma schudt haast onmerkbaar haar hoofd. Het prijskaartje is er niet. Verdwenen of verloren. Per ongeluk of expres. Wie zal het zeggen? 

Carolina loopt langs de kassa. Ze bukt en wil één van de slippers uittrekken. Misschien om aan de cassière te laten zien hoe mooi ze zijn. Of om op de loopband te leggen. ‘Nee Carolina,’ klinkt mamma geschrokken. ‘Meekomen!’ Sean is klaar met afrekenen. De boodschappen zijn weer in de kar gezet. Ze loopt braaf mee naar buiten. Carolina heeft het niet in de gaten. Dat mamma de slippers niet betaald heeft. Nog niet. Misschien merkt ze het wel als ze wat groter is. Hoe het ook zij, het slippertje dat mamma gemaakt heeft, is van allure. 

Jannet Butter is schrijfster van verhalenbundels over Bonaire: De Knoek heeft duizend ogen, Flamingo’s op brood, De Leguanenvanger en The Ghost of Washikemba.

Verkrijgbaar bij: Addo’s bookstore, The Cadushy Distillery, Delfins Beach Resort Bonaire, MG Bonaire en Van den Tweel Supermarkt.