Wie het nieuws volgt met vaak tegenstrijdige berichten en emoties, kan zich wel eens de vraag stellen of het glas op het Bonaire anno 2019 nou half vol, of juist half leeg is.

Voorstanders van de huidige status als ‘Openbaar lichaam’ binnen Nederland en de huidige relatie met Nederland -waaronder het zittende MPB/UPB bestuurscollege- tonen zich positief en optimistisch. Gewezen wordt onder andere op de voortgang welke is gemaakt in zowel onderwijs als de gezondheidszorg op de eilanden.

Tegenstanders van de huidige structuur, of althans de wijze waarop daar invulling aan is gegeven, hameren onder andere op het nog altijd niet veel verbeterde en in deplorabele staat verkerende wegennet en het hardnekkige armoedeprobleem, dat maar niet af lijkt te nemen.

Wie afgelopen week de rapportage bekeek van NOS correspondent Dick Draijer over bejaarden op Bonaire die soms niet genoeg te eten hebben, kan een soort plaatsvergangende gêne niet zijn ontgaan. Zijn dit het Koninkrijk en de samenleving die ons voor ogen staan?

Omdat het er soms maar net aan lijkt te liggen naar wie men luistert of wie men het meest geloofwaardig acht, is het goed af en toe ook eens te kijken naar de omgeving, en met name ook waar wij als eiland vandaan komen.

Daarvoor hoeven we helemaal niet ver te kijken. Wie de situatie op Bonaire kent en af en toe Curaçao bezoekt, dan wel het nieuws van daar volgt, kan het niet ontgaan hoe zeer de twee zustereilanden -beide onderdeel van het voormalige Nederlandse Antillen- op welhaast elk front steeds verder uit elkaar lopen.

De niet aflatende uitdagingen om in- en uitgaven in evenwicht te brengen op Curaçao tegen het ‘balanced budget’ dat Bonaire al jaren kent. Een werkeloosheid onder sommige groepen van rond de 30%, tegen bijna geen werkeloosheid op Bonaire. Leeglopende fondsen voor sociale voorzieningen, tegen een welhaast grenzeloze zekerheid dat iedereen die op Bonaire de leeftijd van 65 bereikt, straks ook een volle AOW-uitkering zal genieten.

Dan hebben we het nog niet over de inmiddels ingevoerde kinderbijslag en de binnenkort in te voeren huursubsidie, om maar eens twee zaken te noemen die het voor hen, die het moeilijk hebben in de samenleving, toch belangrijk beter kunnen maken.

Is Bonaire 2019 dan inmiddels een Caribisch Walhalla? Nee, zeer zeker niet. Er is nog veel werk aan de winkel en er zijn nog (grote) slagen te maken. Dat neemt niet weg dat Bonaire het, samen met St. Eustatius en Saba, op tal van terreinen inmiddels vele malen beter doet dan andere eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen.

Wie echt eerlijk is en kijkt naar de situatie op de andere Nederlands-Caribische eilanden -en al helemaal naar buur(ei)landen in de bredere regio- zal toe moeten geven dat het glas op Bonaire steeds meer half vol dan half leeg is.