Terecht stuurt de eilandsraad van Bonaire in haar besprekingen met Nederland aan afschaffen van de eis om zorgverleners te verplichten een Nederlandse BIG-registratie te hebben om op het eiland te mogen werken.

Die eis is niet alleen uitermate onpraktisch als het gaat om de BES-eilanden, maar lijkt daarnaast ook nog eens voortkomend uit het Nederlandse geloof in superioriteit van de eigen standaarden en kwaliteitseisen, ten opzichte van bijvoorbeeld de eisen die buiten Nederland gelden.

De Nederlandse BIG-registratie, verwijzend naar de opname in het ‘Register Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg’, is bedoeld om de kwaliteit en veiligheid van de gezondheidszorg in Nederland te waarborgen. Hoewel streven naar hoge kwaliteit, altijd een mooi uitgangspunt is, is de BIG registratie daarmee voor onze eilanden nog niet altijd praktisch, wenselijk, of consequent toe te passen. 

Hoe de eis van de BIG-registratie kan leiden tot kafkaiaanse toestanden bleek enkele dagen terug nog in de rechtszaak die Fundashon Mariadal en Air ambulance-operator Sarpa tegen de Curaçao Civil Aviation Authority (CCAA) aanspanden. Fundashon Mariadal betoogde tijdens de behandeling van het kortgeding dat het Colombiaanse medisch personeel, waarvan het lokale Medicair gebruik maakt, niet BIG-geregistreerd is. Het zou daarmee niet bevoegd zijn medische assistentie te verlenen aan patiënten die met het ambulancevliegtuig naar ….jawel(!) Colombia worden gevlogen voor spoedeisende of specialistische medische zorg aldaar. Zodra het vliegtuig landt in Colombia worden patiënten overgedragen aan lokaal, Colombiaans personeel voor behandeling door Colombiaanse artsen, specialisten en verpleegkundigen, die geen van allen een BIG-registratie hebben.

Sowieso wordt 90% van alle medische uitzendingen vanaf de BES-eilanden gedaan naar landen waar de BIG-registratie niet vereist, niet bekend of zelfs maar relevant is. 

De eis om BIG-geregistreerd te zijn, heeft nog andere ongewenste effecten, waaronder het feit dat onder meer de huisartsenzorg op de eilanden ‘vernederlandst’. Veel op de eilanden geboren artsen-in-opleiding studeren in de regio, waaronder Colombia, Costa Rica en Amerika, en zijn dus niet thuis in het Nederlandse systeem. De eis tot het verwerven van de BIG-registratie werpt zo voor lokaal en uit de regio afkomstig zorgpersoneel onnodige barrières op. 

Dan hebben we het nog niet eens over het gebrek aan logica om van huis uit viertalige zorgprofessionals te vervangen door Nederlandse die, in elk geval in eerste instantie, geen Papiaments of Spaans spreken. Op een eiland waar een meerderheid van bewoners nog altijd het Papiaments als moedertaal heeft en een aanzienlijk deel van de bevolking Spaans spreekt en het Nederlands vaak helemaal niet, of maar zeer gebrekkig beheerst.

Over inconsequent gesproken: Al sinds de COVID-19 crisis maakt Fundashon Mariadal gebruik van een Colombiaans uitzendbureau voor het tewerkstellen van een groep uit dat land aangetrokken medisch personeel in het lokale ziekenhuis. Zo huurt zij van dat uitzendbureau onder meer Medium Care verpleegkundigen in, die geen van allen BIG-geregistreerd zijn. Het met de mond belijden van iets en het doen in de praktijk, zijn twee heel verschillende dingen. 

Niet dat pragmatisch zijn niet goed is, of dat er iets mis zou zijn met zorgpersoneel uit Colombia of andere ons omringende landen. Maar wees tenminste consistent en consequent. Dat laatste is, kan ik u verzekeren, in elk geval niet het sterkste punt van Fundashon Mariadal.