Commentaar: Over Projectontwikkelaars, Communicatie en Inclusie

Door Harald Linkels

De afgelopen dagen werd het nieuws op Bonaire gedomineerd door twee op handen zijnde projecten op het eiland: het Chogogo Resort en het Sunset Beach Resort. Daar waar het Chogogo Resort al voor tachtig procent klaar is en binnenkort -in elk geval deels- zou moeten worden opgeleverd, bestaat het Sunset Beach Resort nog grotendeels op papier èn in ronkende advertenties in diverse Nederlandse media. 

Chogogo Resort haalde zich de afgelopen weken de verontwaardiging van velen op de hals, met het bericht dat het zonder de benodigde vergunningen zand zou hebben verspreid aan de zeezijde om het strand van het in aanbouw zijnde resort te verbeteren. 

Tegen het Sunset Beach Resort, anderzijds, wordt door velen op het eiland geageerd door de beoogde omvang van het Resort, liefst 106 appartementen groot, op een stuk terrein wat daar vele malen te klein voor lijkt. Irritant aan deze projectontwikkelaar is met name het feit dat deze zich van niets of niemand wat aan lijkt te trekken. De omschrijving ‘hondsbrutaal’ is al vaker gevallen in relatie tot deze groep. Zo is recent pas de aanvraag voor de bouwvergunning ingediend, terwijl de ontwikkelaar zelf pocht dat bijna alle units al verkocht zijn. 

“Dit volk, overigens net als onze zuiderbuur, denkt zeker dat ze alles en iedereen rücksichtlos kunnen vertrappen. Zonder zelfs maar een gesprekje, een kleine presentatie bijvoorbeeld, om met trots een project te presenteren aan de gemeenschap. Dat zou je kunnen doen als je de gemeenschap een goed hart toedraagt. Nee hoor, in plaats daarvan een ‘giga’ verkoop campagne, nog vóór de vergunningen zijn afgegeven” schrijft Bart Snelder in een online discussie over de gang van zaken. De ondernemer, die zelf al tientallen jaren diverse duikscholen op het eiland drijft, lijkt zich als vele anderen (terecht) te storen aan de werkwijze van in elk geval één van beide projectontwikkelaars. Snelder legt, met zijn spontane commentaar, de vinger eigenlijk ook feilloos op de zere plek. 

Beide ontwikkelaars geven miljoenen uit aan het neerzetten van grote hotelprojecten, die ontegenzeggelijk een impact hebben op het eiland, maar lijken totaal niet stil te staan bij de noodzaak om de bevolking deelgenoot te maken van die ontwikkeling, met tenminste een uitleg of een presentatie. 

Door velen op het eiland, overigens opvallend vaak de niet-autochtone inwoners, wordt gewezen op de ontegenzeggelijk aanwezige nadelen van de projecten, zoals nog meer verkeer op de weg, nog  minder parkeerplaatsen, nog grotere drommen Nederlandse stagiaires en een nog groter gebrek aan betaalbare huisvesting. 

Toch zitten natuurlijk -objectief beschouwd- ook wel positieve kanten aan de projecten. Bijvoorbeeld: nieuwe banen, meer kansen voor lokale werknemers en een flinke ‘boost’ van de economie door alle bedrijvigheid in de bouwsector.  

Beide projectontwikkelaars hebben ontegenzeggelijk de nodige gaven, als het gaat om projectontwikkeling, hotelmanagement en de verkoop. Maar van communiceren -met de lokale bevolking- lijken zij bitter weinig kaas te hebben gegeten. Misschien overigens, is het ook wel gewoon een attitudeprobleem. 

Dat het beter kan, lijkt als een paal boven water te staan. Wellicht kan het bestuurscollege, met de tekst van het Strategic Tourism Master Plan in het achterhoofd, dat bol staat van woorden als ‘inclusie’ voortaan van projectontwikkelaars eisen dat ze -behalve een investeringsplan, financiering en een bouwtechnische blauwdruk- ook tenminste één klein paragraafje wijden aan het hoofdstuk ‘’Communicatie met de bevolking”. 

Om te stellen dat beide projectontwikkelaars, met hun egocentrische en soms nogal hooghartige gedrag, de harten van de bevolking nog niet voor zich hebben weten te winnen, lijkt in dit geval een eufemisme.