Column: Een sociaal probleem

Door Auke van der Berg

Het is maar goed dat er gisteren geen toeschouwers bij de vergadering van de Kamercommissie voor Koninkrijksrelaties mochten zijn. Anders was de EHBO-post vermoedelijk handen tekortgekomen om onwel geworden bezoekers te ondersteunen.

De commissie boog zich, niet voor het eerst, over het IJkpunt bestaanszekerheid. Achter die term, ijkpunt, schuilt een wereld vol rarigheid en nietszeggendheid. In de voorbije jaren hebben we allerlei politici zich zien verschuilen achter dit begrip. Als een kamerlid dan vroeg wat er toch mee bedoeld werd, kwam steevast het antwoord dat het een stip aan de horizon betreft. Een raadselachtig antwoord dat in het begin nog mensen naar het strand trok om hoopvol naar de einder te staren. 

Om de indruk te wekken dat Den Haag de armoede waaronder duizenden Caribische Nederlanders gebukt gaan, serieus neemt, waren weer maar liefst drie bewindspersonen op het toneel verschenen: mevrouw Keijzer, staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat, de heer Knops, staatssecretaris van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en meneer Koolmees, minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Het debat van gisteren kende een paar hoogtepunten. Als eerste was daar staatssecretaris Knops die wist te melden, zonder bronvermelding, dat het uit gatenkaas bestaande wegennet op Bonaire er steeds beter bij ligt. Maar het was minister Koolmees die de show stal door te melden dat ‘als we nu het minimumloon verhogen dat de economie kan verstoren.’

Ja, dat zegt de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van het Koninkrijk der Nederlanden hardop in een vergadering.

Dit is dezelfde meneer die ermee kan leven dat booking.com 100 miljoen coronasteun krijgt, waarvan het bedrijf 28 miljoen uitkeert aan bonussen aan haar managers.

Dat is de economie die zijn wereldbeeld blijkbaar niet verstoord.

Leg dat maar eens uit aan de duizenden mensen in Caribisch Nederland die ver onder de armoedegrens leven. 

Ja, ik geef toe, een goedkoop voorbeeld. Moet je mij maar niet chagrijnig maken.

Mevrouw Jorien Wuite, Kamerlid voor D66 zei: ‘Ik woon in Nederland en ben Nederlander.’ Gevolgd door de vraag: ‘Waarom is er na 11 jaar nog geen bestaansminimum waar ik woon, hoor ik er niet bij of worden we vergeten?” 

Mevrouw Wuite, u woont in Nederland. U hoort erbij en u wordt niet vergeten.

Maar u woont in een land waar je op grond van achternaam, geboorteplaats, huidskleur en/of opleiding met argwaan en wantrouwen wordt bekeken als je pech hebt. De toeslagenaffaire staat niet alleen. 

Caribisch Nederland is een kostenpost, zei een ambtenaar onlangs tegen me. Zo lang mensen als kostenpost worden gezien, moet je natuurlijk niet verwachten dat je voor vol wordt aangezien.

Moet je maar manager bij KLM of booking.com worden.