“Hoe is dit mogelijk?” vraag ik mij af. Wat een aparte belevenis.

Van kennissen had ik het al weleens gehoord en nu ervaar ik het zelf. Voor mijn werk ben ik al een paar keer met enkele collega’s naar een congres van de eilanden geweest. Het valt mij op dat er niet eens van te voren wordt gebeld om onderling af te spreken. Laat staan om elkaar een vraag te stellen. Misschien zegt dit meer iets over mij als persoon. Dan komt de dag van vertrek. Ik natuurlijk blij, sta te popelen op het vliegveld. Vooral als ik mijn collega zie aankomen. Ben expres een uurtje eerder gekomen om te voorkomen dat het vliegtuig zonder mij zou vertrekken. Je zou denken dat ik nooit eerder heb gevlogen. Enthousiast begin ik te zwaaien als een wapperende vlag maar ik krijg geen reactie. “Hm”, zeg ik tegen mezelf en ik besluit verder af te wachten. Mijn collega neemt afscheid van haar familie en ik van de mijne. Nog steeds geen echt contact. Pas als wij samen in de wachtruimte plaatsnemen, word ik aangesproken. Ik reageer wel maar niet van harte, mijn buikgevoelens komen licht in opstand. Er vindt plotseling een dialoog plaats tussen mijn verstand en mijn geweten. Mijn geweten wint en besluit zich koest te houden. Mijn verstand voelt zich iets gekwetst maar is toch blij dat de boel niet is geëscaleerd.

Tijdens het congres en de dagen daarna is mijn collega aardig en vriendelijk alsof er niks aan de hand is. Ik leg me erbij neer en geniet van het hele gebeuren. We staan weer op het vliegveld om in te checken, ik vooraan, zij achteraan. Opnieuw krijg ik het gevoel dat zij mij negeert. Dit keer zitten wij in het vliegtuig naast elkaar. Zodra zij plaatst heeft genomen, sluit ze haar ogen en draait haar hoofd de andere kant op. Ze lijkt alle contact af te weren. “Nou ja”, denk ik. Gelukkig duurt de vliegreis maar een paar minuten. Terug op Flamingo Airport loopt zij snel voor mij uit. Mijn verstand denkt terug aan de dialoog tijdens de heenreis en besluit er niks van te zeggen. Dus besluit ik met opgeheven hoofd door te lopen. In de aankomsthal aangekomen zie ik haar net weglopen met haar familie. Mijn man vraagt: “Is er iets gebeurd tussen jullie?” en kijkt mij vragend aan. “Nee”, zeg ik, “dit is nou wat ik bedoel met een aparte belevenis”, en ik krab op mijn hoofd.

Weekendverhaal van de Schrijfclub

De Schrijfclub heeft op het moment een wachtlijst. Informatie bij Luisa Maria van Lieshout: 795-0345
Facebook: Schrijfclubbonaire