Zesde verhaal van de Schrijfclub

Hoba!

Ze zitten samen in het gras.
“Goh, wat heb jij een warme broek aan”, zegt Harrie, hij kijkt haar aan. Harrie zit met zijn nichtje Raiza en hun ouders op het strand. De moeder van Raiza is zijn tante en de zus van zijn vader. Hij is hier met zijn familie uit Nederland op vakantie. De familie van Raiza woont hier nu vier jaar en vindt Bonaire nog steeds heerlijk. Het is zondag, ze zijn aan het picknicken onder de grote bruine tent. Raiza kijkt hem beledigd aan en zegt: “Hoba”, en “wat maakt het uit? Een broek is een broek toch?”
“Wat betekent dat?” vraagt Harrie. Hij spreekt natuurlijk geen Papiamento en verstaan kan hij het helemaal niet. “Oh, niks”, zegt zijn nichtje, “op school zegt iedereen dit, het klinkt leuk. Maar ik mag het niet hardop zeggen.”
“Van wie mag dat niet?” vraagt hij en hij schuift dichter bij haar op het matje waar ze beide op zitten. Raiza en Harrie zijn even oud, ze zitten allebei in groep 3.
“Van Mama mag dat niet”, ze haalt haar schouders op. “Kom”, zegt Raiza, ze staat op, pakt Harrie bij zijn hand en samen rennen ze de zee in. “Voorzichtig”, roept de vader van Harrie en gaat hun achterna. Ze spelen totdat ze moe worden.

“Tijd om wat lekkers te eten”, zegt de moeder van Raiza.
Harrie neemt een flinke hap van zijn hamburger en roept: “HOBAH! Wat smaakt dit lekker zeg. HOBAH! HOBAH!” De moeder van Raiza krijgt abrupt een garnalenkleur en verslikt zich bijna in haar hamburger. Ze neemt snel een slokje limonade. “Is dat weer een leuk Papiaments woord dat je van Raiza hebt geleerd?” vraagt zijn moeder glimlachend. “Ja”, zegt Harrie, “het is in, iedereen zegt het volgens Raiza.” Maar Raiza zit muisstil en kijkt haar ouders met argusogen aan. Ze weet het!

Van schaamte legt haar moeder uit wat het betekent. Ze buigt zich naar haar schoonzus en fluistert in het Engels: “Hoba is een scheldwoord dat de jeugd van tegenwoordig heeft vervormd. Het komt van het woord ‘hode’ dat ‘gelul’ betekent.” Ze vertelt ook dat het nog meer betekenissen heeft, zoals voortreffelijk. De moeder van Harrie schrikt, brengt haar hand naar haar mond en zegt: “Kom Harrie, we brengen dit woord meteen naar de zee.” Harrie
snapt niet wat zijn moeder hiermee bedoelt en kijkt vragend naar zijn vader. Deze haalt zijn schouders op. Iedereen staat op en loopt richting zee. Ze pakken ieder een steentje en gooien het tegelijk de zee in. Daarna nemen ze elkaar bij de hand en springen ze allemaal het in water. Gierend rennen ze terug naar hun tent. Raiza krijgt de blik van haar moeder. Ze voelt zich niet op haar gemak en besluit langzaam te gaan lopen. “Kom op Raiza”, roept Harrie “we mogen een ijsje uitkiezen, welke kleur wil jij hebben?” IJsje dringt het tot haar door en ze zet het op een sprinten.

De Schrijfclub heeft op het moment een wachtlijst. Informatie bij Luisa Maria van Lieshout: 795-0345
Facebook: Schrijfclubbonaire